ΤΟ ΑΙΣΧΟΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Με αφορμή τους ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου αναδημοσιεύουμε μία έρευνα του δημοσιογράφου Βασίλη Γαλούπη για το Gazzetta.gr.
 
Ποια τελετή έναρξης στο Λονδίνο; Απίστευτα στοιχεία – σοκ ξυπνάνε τις πιο άσχημες μνήμες για το μεγάλο φαγοπότι στους Oλυμπιακούς Aγώνες της ντροπής το 2004.

Βλέποντας την τελετή έναρξης στο Λονδίνο, θα ήταν αδύνατο να μην γυρίσει η μνήμη οκτώ χρόνια πίσω. Στο ΟΑΚΑ τον Αύγουστο 2004, όταν ξεκινούσαν οι ολυμπιακοί αγώνες. Με μια, κατά τη γνώμη μου, εξαιρετική – κι ανθρωποκεντρική – τελετή έναρξης. Ίσως την καλύτερη εικόνα που έχω να θυμάμαι από εκείνες τις δυο εβδομάδες.

Έχουν περάσει οκτώ χρόνια. Κι όσο καλοδιάθετος κι αν είναι κάποιος απέναντι σε εκείνο το πάρτι μεγαλομανίας του 2004, δύσκολα κρατάει την οργή του.

Ποιος άκουγε…

Οι λίγες φωνές που προειδοποιούσαν εγκαίρως ότι κάτι δεν πάει καλά, έμεναν ως είθισται στο περιθώριο. Και τα λεφτά έρρεαν. Θα ήταν μάλλον υπερβολή αν λέγαμε ότι μια βασική αιτία της σημερινής χρεοκοπίας της Ελλάδας ήταν οι ολυμπιακοί αγώνες. Σίγουρα, όμως, παίξανε σημαντικό ρόλο! Στην Ελλάδα, πάντως, εδώ και πολλές δεκαετίες η γενικευμένη κρίση διαρκείας δεν είχε να κάνει μόνο με λεφτά, αλλά κυρίως με λερωμένες συνειδήσεις.

Τις τελευταίες μέρες άρχισα να γυρνάω προς τα πίσω. Να ψάχνω, να βρίσκω και να συγκρίνω. Τι έγινε πριν τους ολυμπιακούς, τι μετά, τι συμβαίνει σήμερα.

Παντού βλέπει κανείς πεταμένα λεφτά, με τα ολυμπιακά έργα να σαπίζουν. Το κόστος της διοργάνωσης πήγε ο κούκος αηδόνι. Και σα να μην έφτανε αυτό, τα έργα έχουν εγκαταλειφθεί στις αράχνες τους ή είναι έτοιμα να δοθούν πια κοψοχρονιά! Με λίγα λόγια, το πάρτι έγινε θρίλερ! Και μέσα σ' αυτό το χάος, ποιός θα μας πει ποιός φταίει; Μην ξεχνάμε ότι είμαστε στην χώρα του κουκουλώματος! Ξεκινάμε, λοιπόν…



Πανηγύρια και προσδοκίες…

Στις 5 Σεπτεμβρίου 1997 ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ έδινε τους αγώνες στην Ελλάδα. Σχεδόν όλοι πανηγύριζαν στην χώρα μας…

Την επόμενη μέρα (6/9/1997) διαβάζουμε στον ελληνικό Τύπο ότι η Ελλάδα γυρίζει σελίδα. Οι αριθμοί και οι προβλέψεις ζαλίζουν. Ακόμα και σε δραχμές…

• 1 τρις δραχμές θα είναι ο τζίρος της ολυμπιάδας 2004.
• 130.000 νέες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν.
• 2.000.000 διανυκτερεύσεις ξένων τουριστών στους ολυμπιακούς θα αποφέρουν έσοδα 42 δις δρχ.
• Στο εμπόριο και την βιομηχανία ο τζίρος θα είναι 165 δις δρχ. και στις κατασκευές 110 δις.
• Τέλος, ο κρατικός προϋπολογισμός θα έχει έσοδα 300 δις δρχ. μόνο από φόρους!


Τι πιο φυσιολογικό να πει «σωθήκαμε» ο κάθε άνθρωπος. Αμ δε!

Για παράδειγμα, οι προσδοκίες για περισσότερους τουρίστες διαψεύστηκαν παταγωδώς. Ούτε τόσοι τουρίστες ήρθαν τον μήνα των ολυμπιακών αγώνων, ούτε αρκετοί όλη την ολυμπιακή χρονιά: «Το 2004, χρονιά των Αγώνων, ήρθαν 11,7 εκατ. ξένοι τουρίστες, δηλ. 1 εκατ. ξένοι λιγότεροι σε σύγκριση με το 2003» (Ελευθεροτυπία, 13/3/2010).

Όσο για τον ελληνικό αθλητισμό, εκεί κι αν έπεσε ξεπάστρεμα. Ρόλο, φυσικά, έπαιξαν και τα σκάνδαλα ντόπινγκ που προέκυψαν από το 2004 και ύστερα, αποδεικνύοντας ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και πρωτύτερα.


Η εκτίναξη και η κοροϊδία

Το παιχνίδι συμφερόντων άρχισε να αγριεύει. Το κόστος των ολυμπιακών αγώνων έφτασε σιγά – σιγά, κι ενώ ξεκίνησε από πολύ χαμηλότερα το 1997, να είναι κάποια στιγμή τον Δεκέμβριο του 2003 (σχετική δήλωση Βενιζέλου στην βουλή) στα 4,5 δις ευρώ, κι όχι δραχμές πια.

Σιγά – σιγά, όμως, αυτό το κόστος άρχισε να ανεβαίνει κι άλλο. Και να γίνεται πια δυσθεώρητο. Συν τοις άλλοις, τα κόμματα ξεκίνησαν να παίζουν με τη νοημοσύνη του κόσμου. Την κολοκυθιά, δηλαδή!

Στις 11 Αυγούστου 2005 τα δις έχουν γίνει σαν πετσετάκια και πετάνε προς τα πάνω, λες και μιλάμε για σεντς.

Παίζανε την κολοκυθιά!

Το γράφημα που βρήκαμε και σας παρουσιάζουμε από πάνω (εφημερίδα Νέα, 11/8/2005) δείχνει τι… υπευθυνότητα έχουν τα ελληνικά κόμματα και πώς αντιμετώπισαν το θέμα των ολυμπιακών αγώνων.

Στις 19 Αυγούστου 2004 ο Πέτρος Δούκας κάνει λόγο για 7 δις ευρώ, στις 12 Νοεμβρίου 2004 οι Αλογοσκούφης – Πετραλιά μιλάνε για 8,9 δις ευρώ και στις 8 Αυγούστου 2005 πάλι η Πετραλιά κάνει λίγο για 13 δις! Απλά να υπενθυμίσω ότι σήμερα κόβονται συντάξεις για μόνο 150-200 εκ. ευρώ!

Κι όλα αυτά ενώ μέχρι το 2003 όλοι μίλαγαν για μόλις 4,5 δις! Και φυσικά οι πολιτικοί υπόσχονταν έναν φοβερό αθλητισμό, ότι τα παιδιά θα έχουν στάδια για να αθλούνται, ότι ο τουρισμός μας θα εκτοξευτεί όσο ποτέ, ότι η Αθήνα θα γίνει πόλη υπόδειγμα. Αλίμονο σε όσους τα έχαψαν τα παραμύθια ειδικά των δυο μεγαλοπιασμένων κομμάτων…

Από 3 εκ. στα 399 εκ. το ΟΑΚΑ!

Σε έκθεση του υπουργείου οικονομικών το 2005 (που αποκαλύφθηκε από την Real News στις 30/4/2011) διαβάζουμε τα εξής φρικαλέα κι ενδεικτικά:

• Ενώ τα έργα στο ΟΑΚΑ ήταν να γίνουν με 3,1 εκ. ευρώ, τελικά το κόστος τους έφτασε στα 399 εκ. ευρώ.
• Το Παναθηναϊκό Στάδιο είχε προβλεφθεί να κοστίσει 300.000 ευρώ για έργα βελτιωτικά. Η υπέρβαση δαπανών στο κόστος έφτασε στα 11,5 εκ. ευρώ! Τα ίδια γίνανε και μ’ άλλα στάδια.
• Η Real News σε εκείνο το δημοσίευμα έκανε λόγο για κόστος ολυμπιακών αγώνων στα 13,5 δις ευρώ συνολικά!

Δεκαπλάσια από τους Αυστραλούς!

Σύμφωνα με στοιχεία που κατατέθηκαν στην βουλή τον Ιούνιο του 2011 υπάρχει κι ακόμα ένα εξοργιστικό στοιχείο:

• Ο κάθε Αυστραλός έδωσε για τους αγώνες του Σίδνει το 2000 το ποσό των 75 ευρώ.
• Ο κάθε Έλληνας έδωσε τουλάχιστον 844 (!!!) ευρώ, λόγω «εξωπραγματικών υπερκοστολογήσεων έργων το 2004».

Και λέμε τουλάχιστον επειδή κανένας δεν ξέρει ακόμα και σήμερα όχι πόσο έφτασε, αλλά ούτε καν αν έκλεισε ο λογαριασμός των ολυμπιακών αγώνων 2004.


Μας τσάκισε η ασφάλεια!

Από άλλα στοιχεία που βρήκαμε προκύπτουν ακόμα πιο σοκαριστικά νούμερα για το πόσο πληρώσαμε το καθετί:

• Στην Ατλάντα το 1996, που έγινε και βομβιστικό κτύπημα κατά τη διάρκεια των ολυμπιακών αγώνων, η ασφάλεια για κάθε αθλητή κόστισε 9,7 ευρώ και για κάθε θεατή 7,8 ευρώ.
• Το κόστος αυτό εκτινάχθηκε στην Αθήνα, εν μέρει λόγω των Δίδυμων Πύργων και της Μαδρίτης, σε 107,5 ευρώ για την ασφάλεια κάθε θεατή και 213 ευρώ για κάθε αθλητή! Έλεος…


Στα 30 δις ευρώ η σούμα;

Πόσο πήγε τελικά το μαλλί; Μόνο ο θεός γνωρίζει μέχρι και σήμερα.

Η Ελευθεροτυπία έγραφε στις 13/3/2010: «Εκτιμήσεις ανεβάζουν το τελικό κόστος (των ολυμπιακών αγώνων) μεταξύ των 20-30 δις ευρώ αν συμπεριληφθούν δαπάνες που δεν θα γίνονταν ποτέ ή θα περνούσαν από λιγότερο ταχύρρυθμες διαδικασίες αν δεν υπήρχε η χρονική πίεση και ο μεγαλοϊδεατισμός της Ολυμπιάδας».

Φυσικά, η αξιοποίηση των έργων ήταν της πλάκας. Όχι μόνο τα χρυσοπληρώσαμε, αλλά και τα περισσότερα πάνε στράφι, όπως φαίνεται. Ερείπια γίνονται.


Οι χλιδές στην πλάτη των κορόιδων

Η μεγαλομανία της Ψωροκώσταινας ελληνικής πλευράς, αλλά και η στοά αθανάτων της ΔΟΕ που, όπως μπορείτε να δείτε από το σχετικό απόκομμα πιο κάτω, πίεζε συνέχεια για περισσότερες χλιδές (αφού βρήκε κορόιδα να πληρώνουν), έκανε το φορτίο αβάσταχτο. Τα έργα μαραζώνουν. Κοστίζουν για συντήρηση, δίχως να αποδίδουν, ενώ κανείς δεν ξέρει τι θα απογίνουν.

Η κωμωδία αλά μίστερ Μπιν είναι ότι από το 2009 κιόλας είχε ξεκινήσει φαγωμάρα Παπανδρέου – Καραμανλή για το πόσο στράφι πάνε τα ολυμπιακά έργα! Οι πρώτες δηλώσεις Παπανδρέου όταν έγινε πρωθυπουργός ήταν: «Οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις θα δοθούν στους πολίτες». Λες κι έχει όρεξη κανένας πολίτης να παλεύει με κατσαρίδες, ποντίκια κι αράχνες μέσα στις εγκαταστάσεις.


Η πυρόσβεση σε αποθήκες, πυρκαγιές παντού!

Διαβάζουμε από την Ελευθεροτυπία στις 8/5/2009, με τίτλο «2004: Φιάσκο διαρκείας μετά τους Ολυμπιακούς».

«Αναξιοποίητα παραμένουν στην ουσία και τα ολυμπιακά ακίνητα, με πιο χαρακτηριστικό τον περιβάλλοντα χώρο στο Ολυμπιακό Στάδιο με τις παρεμβάσεις του Σ. Καλατράβα, που παραμένει κλειστό και για τις επισκέψεις τουριστών απαιτείται ειδική άδεια! Υπερσύγχρονα συστήματα ελέγχου και πυρόσβεσης, που είχαν αγοραστεί το 2004, παραμένουν σε αποθήκες και δεν αξιοποιήθηκαν για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών στην Πάρνηθα και την Πελοπόννησο!!!».


Έρημα στάδια…

Για το κλου της ιστορίας, δείτε παρακάτω φωτογραφίες τωρινές ή λίγο παλιότερες από εγκαταστάσεις που έχουν να κάνουν με τους ολυμπιακούς αγώνες. Για παράδειγμα, θα δείτε εξαιρετικές φωτογραφίες που δημοσίευσαν χθες Τα Νέα με τίτλο «Έρημα στάδια ζητούν ξεκλείδωμα». Και θα καταλάβετε πολλά…

Βλέποντας την τελετή έναρξης και στους φετινούς ολυμπιακούς αγώνες, θα μπορούσαμε – μου φαίνεται – να κλάψουμε με την ησυχία μας για όλα τα προ οκταετίας όργια που φορτώθηκαν στις πλάτες μας… Ντόπες, μπετόν, δις ευρώ να πετάνε στον αέρα!

Η Αθήνα το 2004 είναι ο χαμένος ολυμπιακός κρίκος! Μιλάμε για την απόλυτη καταστροφή!

Νέες περικοπές στα εφάπαξ του Δημοσίου

Νέες περικοπές στα εφάπαξ του Δημοσίου -αλλά και άλλων Ταμείων- εξήγγειλε ουσιαστικά ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γ. Βρούτσης, κάνοντας αναφορά σε σχετικές αναλογιστικές μελέτες που δείχνουν ελλείμματα και πρόβλημα βιωσιμότητας.
«Οι προσαρμογές των εφάπαξ αποζημιώσεων, θα γίνουν με αναλογιστικές μελέτες και δικαιοσύνη» είπε ο υπουργός. Βέβαια, αυτές οι αναλογιστικές μελέτες ουδέποτε παρουσιάστηκαν. Αποτελούν μια ακόμα πρόφαση που μεταχειρίζεται η κυβέρνηση προκειμένου να εφαρμόσει τις προειλημμένες αποφάσεις της.
Αναφέροντας το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων είπε ότι οι μελέτες δείχνουν αποκλίσεις που δεν το καθιστούν βιώσιμο, ξεκαθαρίζοντας παράλληλα ότι δεν δέχεται για τη χρηματοδότηση του Ταμείου να επιβαρυνθεί ο προϋπολογισμός ή να επιβληθούν νέοι φόροι ή επιπλέον εισφορές σε νέους εργαζομένους.
Μάλιστα σύμφωνα με πληροφορίες η μείωση στα εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων θα αφορά και τις αιτήσεις που εκκρεμούν, που ανέρχονται σε περίπου 55.000 και για τις οποίες δεν έχει εκδοθεί το εφάπαξ.
Για αιτία πολέμου μιλά η ΑΔΕΔΥ που τονίζει ότι στη συνάντηση ο υπουργός δήλωσε ευθέως την κυβερνητική απόφαση για νέα μείωση 23% στο ήδη ψαλιδισμένο κατά 20% εφάπαξ τους, και τον κατηγορεί ότι απέρριψε όλες τις προτάσεις της για να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα των Ταμείων των Δημοσίων Υπαλλήλων.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΟΚΑΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ (ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΚΟΚΑΛΑ ΒΓΑΙΝΕΙ)...

Του ΣΤΑΘΗ*

Νέος σάλος διαπερνά κυρίως το διαδίκτυο, αλλά αποτυπώνεται και σε δημοσιεύματα των εφημερίδων περί τη γλώσσα, διότι σε βιβλίο της πεμπτοέκτης δημοτικού (εξόχως κακόγουστο από πλευράς στησίματος και εικονογράφησης, απ' όσον είδα)

τα φωνήεντα της ελληνικής περιορίζονται στα α, ε, ο, ι με την προσθήκη του ου, τα σύμφωνα δεν περιέχουν πλέον το ξ και το ψ, ενώ προστίθεται το γκ, το ντ και κάτι άλλο που αυτήν τη στιγμή μου διαφεύγει.

Ο αντίλογος στον σάλο που πάει να δημιουργηθεί εστιάζει στο ότι πρόκειται για φθόγγους, για τη φωνητική δηλαδή των ελληνικών, τον ήχο στον οποίον παραπέμπουν τα γράμματα, Αλλωστε, στο τέλος του βιβλίου οι συγγραφείς παραθέτουν τα επτά φωνήεντα και τα δεκαεπτά σύμφωνα, το σύνολο δηλαδή των 24 γραμμάτων της ελληνικής.
Είναι μια εξήγηση καλών προθέσεων, αλλά μόνον το μέλλον θα δείξει αν είναι όντως έτσι ή η αρχή νέων άγονων δεινών.
Διότι η ιστορία αυτή έχει προϊστορία -στην οποίαν θα αναφερθώ παρακάτω- και διότι -προσωπικώς, επιτρέψτε μου- δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Ούτε για τον τρόπο που αναθέτει τα βιβλία, ούτε για τη συχνότητα με την οποίαν τα... ξαναναθέτει (τζίρος να γίνεται) ούτε για τις ποιοτικές προδιαγραφές που θέτει.

Απόδειξη το περιβόητο βιβλίο Ρεπούση, το οποίον το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ενέκρινε, ποιώντας ύστερα την πάπια κατά τον υπερδιετή έντονο διάλογο που ακολούθησε, και παίρνοντας περίτρομο θέση εναντίον του, εν τέλει, μόνον όταν η Ακαδημία Αθηνών αποκαθήλωσε το εν λόγω πόνημα διακριβώνοντας 78 πραγματολογικά λάθη, πλήθος εννοιολογικών, ξηρότητα στην αφήγηση και -κυρίως- μεθοδολογική μπουρδούκλωση ανάλογη της αποδομητικής και μεταμοντερνικής προσέγγισης (πες το προπαγάνδας) που διαπερνούσε αντιεπιστημονικά (διότι δεν παρέθετε αποδεικτικά στοιχεία) το εν λόγω έργο όταν προσπαθούσε το έρμο να (υπο)δείξει την ασυνέχεια του ελληνικού έθνους.

Το ίδιο όμως είχε συμβεί πιο πριν (και για μια δεκαετία περίπου) με το θέμα της ασυνέχειας της ελληνικής γλώσσας. Πλήθος κείμενα υπέρ αυτής της άποψης κατέκλυζαν τότε τα κεντρικά (και καθεστωτικά) ΜΜΕ γραμμένα από εκσυγχρονιστές, νεοφιλελεύθερους κι ορισμένους αριστερούς, πολύ φίλους τέτοιων ...χρήσιμων στον λαό νεωτερισμών.
Η συζήτηση αυτή σταμάτησε όταν είχε η ταπεινότης μου την τιμή να θέσει (από τα «ΝΕΑ» τότε) το εξής απλό ερώτημα: «ποιαν ημέρα, ποιαν εβδομάδα, ποιον μήνα, ποιο έτος και ποιον αιώνα έπαψε να ομιλείται και να γράφεται η ελληνική σε κάποιο σημείο του κόσμου;».

Η ερώτηση έμεινε αναπάντητη διότι την έχει απαντήσει η Ιστορία - η ελληνική γλώσσα υπάρχει κι εξελίσσεται συνεχώς από γενέσεώς της έως σήμερα. Οπως τα κινέζικα ή άλλες αρχαίες γλώσσες που δεν πέθαναν κάποια στιγμή, αλλά συνέχισαν να εξελίσσονται και να μεταμορφώνονται αναλόγως του λαού που τις ομιλεί - και του πολιτικού του βίου.
Κι ερχόμαστε μετά το μικρό αλλά αναγκαίο αυτό ιστορικό στο προκείμενo: τη φωνητική της ελληνικής. Είναι αλήθεια, ήδη απ' την ελληνιστική εποχή, ότι για παράδειγμα το η, το ι, το υ, το ει, και το οι, δεν αντιστοιχούν σε διαφορετικούς ήχους της αρχαίας προσωδίας (που ίχνη της εντοπίζονται ακόμα σε τοπικά ιδιόλεκτα και ντοπιολαλιές), αλλά σε έναν ήχο, το ι!

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ελληνική γλώσσα (όπως η αγγλική, η γαλλική και πλήθος, μέγα πλήθος, άλλων) μπορούν να γράφονται κατά τη φωνητική τους κι όχι με την ορθογραφία που προκύπτει απ' την ετυμολογία τους.

Η μόνη γλώσσα (εξ όσων γνωρίζω) που η φωνητική της έγινε η ορθογραφία της είναι η τουρκική, όταν ο Κεμάλ την πέρασε εν μία νυκτί απ' το αραβικό αλφάβητο στο λατινικό.
Απόπειρες να γραφεί η ελληνική με το φωνητικό της σύστημα ως κανόνα της ορθογραφίας της, έγιναν κατά το παρελθόν από σκληρούς δημοτικιστές, και της ημεδαπής, και στο εξωτερικό (στην τότε ΕΣΣΔ, όταν εκδόθηκαν ακόμα κι εφημερίδες με αυτόν τον τρόπο). Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά (ή αν προτιμάτε κωμικά) για αυτό και τα ανάλογα εγχειρήματα δεν ευοδώθηκαν, έληξαν άδοξα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στο πλαίσιο της απλοποίησης της γλώσσας δεν υπάρχουν απόψεις που εξισώνουν ας πούμε το ο(μικρόν) με το ω(μέγα), ή το Ελλάδα με το Ελάδα.
Ξεχνούν αυτοί οι ρηξικέλευθοι φίλοι μας, ότι οι περσότερες ελληνικές λέξεις φέρουν μέσα απ' το ταξίδι τους ανά τους αιώνες τη μνήμη τους κι αποδίδουν συχνά έτσι το ίδιο τους το νόημα, διδάσκουν με έναν λόγο, το είναι της έννοιας που αποτυπώνουν.

Για παράδειγμα η λέξη «φιλοσοφία» σού διδάσκει η ίδια τι σημαίνει η έννοια που αποδίδει. Το ίδιο και η λέξη «υστεροφημία». Η γραφή της ως «ιστεροφιμία» όχι μόνον θα κατέστρεφε την ετυμολογία της και συνεπώς τη μνήμη της, αλλά κυρίως αυτό που η λέξη από μόνη της διδάσκει, την έννοια δηλαδή που αποτυπώνει.
Αλλά, ακόμα και στη φωνητική της γλώσσας, ας μη βιάζονται οι καλοί μας συγγραφείς. Το ξ για παράδειγμα είναι ακόμα ηχητικώς ευδιάκριτο, προφέρουμε ξύδι κι όχι κσίδι. Το ίδιο και με το ψ - δεν χρειάζεται να 'χει κάνει ορθοφωνία κανείς για να λέει ψάρι και όχι πσάρι.
Το ίδιο και με το γκ. Υπάρχουν πολλοί που προφέρουν τον καφέ κι άλλοι τόσοι που προφέρουν το γκαφέ. Γιατί όμως
τέτοια πρεμούρα να μάθουν τα παιδάκια του δημοτικού τα φαινόμενα της φωνητικής (σιγά που τα μαθαίνουν δηλαδή) κι όχι της ορθογραφίας, της ετυμολογίας, της ευρύτερης μαγείας της γλώσσας;

Προσωπικώς -επιτρέψτε μου- δεν βλέπω και τόσο αθώες αυτές τις προσεγγίσεις. Οπως δεν ήταν αθώες ούτε στα χρόνια που μαθαίναμε εμείς γράμματα - τότε το πάνω χέρι το είχαν οι σχολαστικοί, τώρα φαίνεται να το έχουν οι αποδομιστές.
Η γλώσσα ήταν, είναι και θα είναι πάντα θέμα πολιτικής. Από τότε που ο Πεισίστρατος κατέγραψε τα Ομηρικά Επη δίνοντάς τους την εκδοχή που ενδιέφερε τη δική του εξουσία, οι πάντες γνωρίζουμε
ότι η γλώσσα είναι πολιτικό όπλο. Και του λαού που τη μιλάει, και της εξουσίας που τον κατέχει.

Γι' αυτό κι όταν ξαναφτιάξαμε κράτος μετά την Επανάσταση του 1821, η προσπάθεια να καθαρθεί η γλώσσα (καθαρεύουσα) συγκρούσθηκε με την πραγματικότητα της δημοτικής. Σύγκρουση γόνιμη, διότι έτσι εν τέλει σχηματίσθηκε η νέα ελληνική κοινή, και άγονη (εις όσα αφορούσαν την ταξική προσπάθεια της εξουσίας να μοιάσει με το αρχαιοελληνικό της πρότυπο κι ούτω πώς να αντλήσει κύρος).

Βεβαίως η σύγκρουση αυτή (γλώσσα της εξουσίας και γλώσσα του λαού) συνόδευσε τον ελληνισμό σε όλη του τη διαδρομή (στο Βυζάντιο η εξουσία έγραφε σε μιαν «αττική» που υπερέβαινε κατά πολύ την ελληνιστική κοινή της Εκκλησίας), ενώ επί Τουρκοκρατίας ο διαχωρισμός των λογίων, είτε των Φαναριωτών είτε των Διαφωτιστών, απ' τη δημοτική χαρακτηριζόταν και από αποκλίσεις και από ωσμώσεις - όμως μακρηγορήσαμε.

Η γλώσσα (όχι μόνον η ελληνική) έχει την ικανότητα να εγκολπώνεται το νέο και να απορρίπτει το ανοίκειο. Ενίοτε ακόμα και το λάθος, διά της επαναλήψεως το καθιστά σωστό. Ενίοτε! Διότι αν ο βαρβαρισμός είναι δασύτριχος, πάει καλιά του.

Αυτή η ικανότητα της γλώσσας έχει βελτιωθεί από την ομογενοποίησή της μέσω των ΜΜΕ - κυρίως των εφημερίδων, οι οποίες έχουν συμβάλει τα μάλα στη διάδοση των καλών κι ενιαίων ελληνικών, παρά τα λάθη και τις αναπόφευκτες παθογένειες.
Οι Ελληνες σήμερα μιλούν πολύ καλύτερα και πολύ περισσότεροι τη γλώσσα μας, παρά πριν 50-100 χρόνια.

Οσο για τα ιδιόλεκτα των νέων (πλην τα γκρίκλις) το ίδιο γκρίνιαζαν εναντίον τους οι παλαιότεροι, ήδη από τον πέμπτο αιώνα προ Χριστού, όταν περίλυποι οι Αθηναίοι μουρμούριζαν στην αγορά για τα ελληνικά του Αλκιβιάδη ή άλλων αστέρων της τότε χρυσής νεολαίας, που δεν είχαν σε υπόληψη τον Πίνδαρο και απήγγειλαν τον Ομηρο σαν Πειραιώτες βυρσοδέψες.

Τα παλιόπαιδα...

*Δημοσιεύθηκε την Πέμπτη , 12 Ιουλίου 2012 στο enikos.gr

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ