ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΗ ΚΑΙ "ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ"

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ & ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ:

1. Συντάσσομαι με την απόφαση (αρ. πρωτ. εγγρ. Δ.Ο.Ε. 1207/10-11-2014) του συνδικαλιστικού μας οργάνου, του οποίου ως εκπαιδευτικοί είμαστε όλοι μέλη, δηλώνοντας απεργία-αποχή από κάθε διαδικασία που αφορά στην αξιολόγηση και την Α.Ε.Ε. από 2-11-2014 έως και 23-12-2014.
2. Θεωρώ ότι στα 28 χρόνια που υπηρετώ την Εκπαίδευση (και τα τελευταία 8 ως διευθυντής), αξιολογούμαι και ανατροφοδοτούμαι καθημερινά από τους συναδέλφους, τους μαθητές μας, τους γονείς τους, την υπηρεσία και την ευρύτερη επιστημονική κοινότητα, εισπράττοντας την ηθική και επαγγελματική αναγνώριση που μου αναλογεί, παρόλο που η οικονομική ανταμοιβή από την Πολιτεία είναι αναντίστοιχη με το έργο και την προσφορά μας ευρύτερα ως κλάδου.
3. Αδυνατώ να αντιληφθώ τον τρόπο που η δεδομένη «ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ» υπηρετεί τις παιδαγωγικές και μορφωτικές ανάγκες χειραφέτησης της κοινωνίας, όταν επιχειρείται με μηχανιστικό, λογιστικό τρόπο να αποτιμηθούν και να επικυρωθούν ως αντικειμενικά μετρήσιμα, ποιοτικά χαρακτηριστικά όπως είναι η προσωπικότητα και οι νοητικές λειτουργίες των υποκειμένων της εκπαιδευτικής διαδικασίας, η φαντασία και οι ιδέες, η ικανότητα ανάληψης ευθύνης και πρωτοβουλιών, η ικανότητα διαχείρισης κρίσεων, οι διαπροσωπικές σχέσεις κτλ. Στοιχεία που, κατά τη γνώμη μου, δίνουν περιεχόμενο και ουσία στην εκπαιδευτική διαδικασία και τα οποία η επιχειρούμενη «ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ», ως «τεχνική συμμόρφωσης», αποπλαισιώνει από τις κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις τους, περιορίζοντάς τα σε σύνολο τυποποιημένων δεικτών, με κίνδυνο (όπως η εμπειρία εφαρμογής αντίστοιχων προγραμμάτων σε αγγλοσαξονικές χώρες κατέδειξε):

• Να μετατρέψει τον εκπαιδευτικό της πράξης, σε ανταγωνιστή των συναδέλφων του, σε διεκπεραιωτή της ύλης και καταναλωτή προγραμμάτων, σε συλλέκτη τίτλων σεμιναρίων και πιστοποιητικών, σε υποταγμένο τεχνοκράτη υπάλληλο.
• Να αποκόψει οριστικά τα στελέχη της εκπαίδευσης από την κοινή εκπαιδευτική μήτρα.
• Να συρρικνώσει την παιδαγωγική αυτοτέλεια και να αυξήσει το εργασιακό άγχος των εκπαιδευτικών.
• Να μεταθέσει-επιρρίψει την ευθύνη για τις αδυναμίες της εκπαίδευσης στον εύκολο στόχο, τους εκπαιδευτικούς και όχι στις εκάστοτε πολιτικές επιλογές.
• Να οξύνει τα μορφωτικά ελλείμματα και τις ανισότητες για τις οικονομικά ασθενέστερες και κοινωνικά ευάλωτες ομάδες πληθυσμού.
• Να μεταλλάξει το δημόσιο χαρακτήρα του σχολείου συναρτώντας την «» όχι μόνο με την ατομική βαθμολογική και μισθολογική εξέλιξη των εκπαιδευτικών αλλά και με την γενικότερη χρηματοδότηση των σχολείων και την ανάγκη προσφυγής τους σε ιδιωτικοοικονομικούς πόρους. 

Τελικά: ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΕΠΙΒΟΛΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΗ ΜΠΑΡΟΥΦΟΛΟΓΙΑ Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ.   ΠΟΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ ΤΩΝ "ΔΑΣΚΑΛΩΝ" ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΗΣ ΜΩΡΟΦΙΛΟΔΟΞΙΑΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ.  
ΜΕΝΕΙ ΕΠΙΣΗΣ Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ (ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ) ΠΟΥ ΘΥΜΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΟΛΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΟΤΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΑΛΛΑΖΕΙ ΑΦΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΠΕΙΘΑΡΧΗΣΑΝ ΠΛΗΡΩΣ, ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ...

Χρεοκόπησαν και την Παιδεία

Του Θοδωρή Λαπαναΐτη από την Ελευθεροτυπία 13-11-2014

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν άκρως διδακτική για την κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος και το ρόλο των επίδοξων σωτήρων του. Κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος η επιχειρηματολογία όσων τάσσονταν κατά των μαθητικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων και καταλήψεων με το επιχείρημα ότι θέλουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια ανοιχτά.

Δύο ειδήσεις αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Η πρώτη είδηση είναι ότι ο υπουργός Παιδείας σκέφτεται να προχωρήσει σε νομοθετική πρωτοβουλία, με την οποία θα πετάει το μπαλάκι στις πρυτανικές αρχές προκειμένου οι τελευταίες να προβούν σε μείωση των εισακτέων στα πανεπιστήμια, διότι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά το σημερινό αριθμό φοιτητών.

Η δεύτερη είδηση σχετίζεται με τις σκέψεις και τις προθέσεις του Ανδρέα Λοβέρδου που θέλει να προωθήσει την εθελοντική δουλειά εκπαιδευτικών, όπου αντί μισθού θα δίνονται… μόρια, επειδή επίσης οικονομικά δεν υπάρχουν λεφτά για να καλυφθούν 1.100 κενά σε θέσεις εκπαιδευτικών.

Ολα αυτά συμβαίνουν την ώρα που ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο υπουργός Παιδείας συμπεριφέρονταν ως σύγχρονοι Ιαβέρηδες, ο μεν πρώτος απειλώντας τους φοιτητές με μηνύσεις και ο δεύτερος ζητώντας παρέμβαση της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για να διαπιστώσει αν είναι «υποκινούμενες» οι μαθητικές καταλήψεις κατά του νέου Λυκείου και της «Τράπεζας Θεμάτων».

Δεν είναι υποκριτικό να στηρίζεις λογικές και πρακτικές «νόμου και τάξης» εις βάρος φοιτητών και μαθητών και την ίδια ώρα να σφυρίζεις αδιάφορα για το γεγονός ότι η κυβέρνηση «κλείνει» το πανεπιστήμιο σε χιλιάδες νέους που θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε ανώτατο επίπεδο; Δεν είναι ακόμα πιο οξύμωρο να ψάχνεις κομματικούς υποκινητές στις μαθητικές καταλήψεις όταν ο ίδιος ο υπουργός με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο λέει ότι η κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος δεν είναι σε θέση να εγγυηθούν ούτε τη στοιχειώδη δευτεροβάθμια εκπαίδευση γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τους μισθούς 1.100 δασκάλων που λείπουν από τα σχολεία;

Αν αποδεικνύουν κάτι αυτά τα γεγονότα είναι ένα απλό συμπέρασμα που συνίσταται στο ότι όσοι θέλουν «νόμο και τάξη» είναι όσοι θέλουν να υπηρετήσουν μια πολιτική που κλείνει τις πόρτες των δικαιωμάτων και των ευκαιριών για τη νεολαία. Είτε μη επιτρέποντάς της να σπουδάσει (μείωση του αριθμού των εισακτέων), είτε παρέχοντάς της απαξιωμένα πτυχία και με την ανεργία να καραδοκεί. Και τελικά, απ” αυτή την πολιτική η μόνη πόρτα που μένει ανοιχτή είναι αυτή της μετανάστευσης για τους νέους επιστήμονες.

Τα συγκεκριμένα περιστατικά στην Παιδεία αποδεικνύουν και κάτι ακόμα: Είναι πρώτου μεγέθους υποκρισία, είναι φαρισαϊσμός να απαιτείς από τους νέους και τους εργαζόμενους, από την κοινωνία συνολικά να γίνει πιο παραγωγική και να στραφεί στην καινοτομία για να γίνει πιο ανταγωνιστική και την ίδια στιγμή να λες ότι πρέπει να σπουδάζουν λιγότεροι γιατί «δεν υπάρχουν λεφτά».

Αλήθεια, ποιος κλείνει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια; Οι αγώνες της νεολαίας, των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων στην εκπαίδευση ή η πολιτική της λιτότητας και της υποχρηματοδότησης της Παιδείας;

ΤΙ ΕΜΑΘΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Εθελοντές Εκπαιδευτικοί

Με αφορμή την είδηση περί εθελοντών εκπαιδευτικών που θα εργάζονται παίρνοντας μόρια(!!!) αντί για χρήματα αναδημοσιεύουμε τον (πραγματικό ή όχι, δεν έχει σημασία) διάλογο από το pitsirikos.net

Πιτσιρίκο δεν ξέρω πώς να σχολιάσω την είδηση περί εθελοντισμού των εκπαιδευτικών που εξήγγειλε ο Υπουργός μας (Ανδρέας Λοβέρδος). Επειδή λέει δε μπορεί να καλύψει αλλιώς τα κενά και αφού τα τελευταία χρόνια έχουν εξαντλήσει όλες τις υπόλοιπες λύσεις (ΕΣΠΑ, ΚΟΙΝΩΦΕΛΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑ), τώρα προχωράει και καλεί τον ανώνυμο εκπαιδευτικό να διδάξει εθελοντικά!

Περιττό να σου πω ότι, όταν διάβασα τον τίτλο του άρθρου «Εθελοντές Εκπαιδευτικοί», πίστεψα ή ότι πρόκειται περί άρθρου του πιτσιρίκου ή περί κακόβουλης παρανόησης του ανθρώπου.

Μόλις άνοιξα και διάβασα τη συνέντευξη, απλά δεν πίστευα στα μάτια μου!

Το χειρότερο είναι ότι θα υπάρξουν χιλιάδες που θα τρέξουν να προσφέρουν αυτού του είδους την εργασία-δουλεία με αντάλλαγμα κάποια μόρια ή δεν ξέρω τι άλλο.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω έχω σοκαριστεί ειλικρινά από αυτές τις δηλώσεις και πλέον δε φοβάμαι απλά για το μέλλον – τρέμω για το τι άλλο μας ξημερώνει.

Γράψε σε παρακαλώ κάτι για το θέμα.

Μόνο να φαίνεται καθαρά ότι δεν είναι αστείο αλλά είναι πραγματικές δηλώσεις υπουργού.

Μπορεί κάποιο να μπερδευτούν και να νομίζουν ότι είναι από τα ωραία που επινοείς εσύ.

Συγγνώμη που θα στο πω αλλά νομίζω ότι η πραγματικότητα σε έχει ξεπεράσει.

Σοκ και δέος…

Β.Κ.

(Αγαπητή φίλη, σοβαρά τώρα το πιστέψατε πως ο Ανδρέας Λοβέρδος ζητάει εθελοντές εκπαιδευτικούς; Δική μου πλάκα είναι. Με έχει προσλάβει για σύμβουλο ο Λοβέρδος, για να του ανεβάσω τη δημοτικότητα, και σκέφτηκα να τον κάνω χιουμορίστα. Άλλωστε, τα τελευταία πέντε χρόνια έχουμε γίνει όλοι αναγκαστικά χιουμορίστες. Μην ανησυχείτε λοιπόν. Πλάκα έκανε ο Λοβέρδος με τους εθελοντές καθηγητές που ζητάει. Να τον ψηφίσετε. Να είστε καλά.)

Η επέτειος του «ΟΧΙ» στην εποχή του «ναι»

Του Χρήστου Κάτσικα*
Οσοι αναπνέουν την κιμωλία μέσα στις σχολικές αίθουσες γνωρίζουν καλά ότι πολλές φορές οι σχολικές γιορτές  γι΄ αυτή ή την άλλη εθνική επέτειο μόνο χασμουρητά προκαλούν σε όσους, μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, είναι υποχρεωμένοι να τις παρακολουθήσουν. Ισως γιατί η κυρίαρχη πολιτική προωθεί την άγνοια του παρελθόντος καθώς γνωρίζει ότι με αυτόν τον τρόπο υπονομεύει κάθε δυνατότητα δράσης στο παρόν.
Ισως γιατί στο κλίμα της εποχής ευδοκιμεί η υποταγή σ’ ένα παρόν που θεωρείται αυτονόητο και δεδομένο, ενώ συγχρόνως ξεριζώνονται ερωτήματα που μπορούν να υπονομεύσουν αυτή την εικόνα.
Ισως και γιατί οι περισσότεροι δεν αντέχουν να ακούν σε κάθε επέτειο για πατρίδα, αγώνες, θυσίες και «εθνική υπερηφάνεια», για «εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία», πολλές φορές άλλοτε από εκείνους που εκποιούν κομμάτι κομμάτι την ελληνική γη και φτωχοποιούν τον λαό, άλλοτε από εκείνους που έχουν σκύψει το κεφάλι σε αυτή την κατάσταση.

Σε ποιον ανήκει η Ιστορία

Ισως για κάποιους από αυτούς τους λόγους να κοιτούν, δάσκαλοι, γονείς και μαθητές, συχνά τα ρολόγια τους πότε θα τελειώσει κι αυτή η σχολική γιορτή. Ισως κάποιοι από αυτούς τους λόγους να πριμοδοτούν την αδυναμία μεγάλου τμήματος των μαθητών να διηγηθούν σε γενικές γραμμές το «τι», το «πώς» και το «γιατί» σε σημαντικούς σταθμούς της νεοελληνικής Ιστορίας δίνοντας την ευκαιρία σε κάποιους σχολιαστές των ΜΜΕ να ξεσκονίσουν τα ρεφρέν τους για τις «ευθύνες των εκπαιδευτικών» και την «αμορφωσιά των σημερινών μαθητών» και να πετροβολήσουν γενικώς και αδιακρίτως το σχολείο και τα ζωντανά του στοιχεία ως αστοιχείωτα, κρύβοντας επιμελώς και υποκριτικά την επίδραση που προκαλούν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των μαθητών τα δικά τους «τηλεοπτικά σκουπίδια».
Κι όμως, στην πρώτη επέτειο του ΟΧΙ, το 1941, στα πιο μαύρα χρόνια της φασιστικής κατοχής, χιλιάδες απλοί άνθρωποι, με κίνδυνο της ζωής τους ξεχύθηκαν στους δρόμους της σιδηρόφρακτης Αθήνας για να τιμήσουν την ίδια τους την Ιστορία.
Γιατί αυτή η Ιστορία ανήκει στους απλούς ανθρώπους. Ανήκει στον εργαζόμενο λαό, αυτόν που παράγει με τα χέρια του και το μυαλό του τα μύρια αγαθά ενώ την ίδια ώρα γεύεται πείνα και ανασφάλεια. Ανήκει σε αυτούς που αγωνίζονται για την καθημερινή επιβίωση γιατί κάποιοι σαν και αυτούς τόλμησαν πριν από εβδομήντα χρόνια να πούνε «ΟΧΙ» στη σκλαβιά, την ίδια ώρα που το σύνολο της κυρίαρχης τάξης, των πλουσίων, των κομμάτων που εξουσίαζαν, οι πολιτικοί πρόγονοι αυτών που σήμερα μιλάνε στις τηλεοράσεις για ανεξαρτησία και δημοκρατία, είτε έφευγαν στο εξωτερικό, είτε συγκυβερνούσαν με τον κατακτητή στα μαύρα χρόνια 1940-1944.
Ηταν αυτοί που έγραφαν το 1941 για τη νύχτα που κατέβηκε η σβάστικα από τον Μανώλη Γλέζο και τον Απόστολο Σάντα τα παρακάτω: «Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τας φρένας αυτοί που υπεξαίρεσαν εν ώρα νυκτός την Γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν, επί της Ακροπόλεως, παραπλεύρως της Εθνικής μας Σημαίας. Διότι μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μιαν τόσο επαίσχυντο πράξιν. Και είναι βέβαιον ότι, αν οι δράσται του εγκλήματός της περιήρχοντο εις χείρας του ελληνικού λαού, θα λυντσάροντο από αυτόν τον ίδιον ως εχθροί της πατρίδος μας» (Eφημερίδα «Βραδυνή», 2/6/1941).
Να ανεμίσει η σημαία της αλήθειας!
Χρόνια τώρα την Ιστορία μας τη φόρτωσαν με ψέματα ή μαλάματα και έκρυψαν το πρόσωπό της. Και είναι καιρός να αποκαλυφθεί το αληθινό της πρόσωπο. Οι δάσκαλοι πρώτοι από όλους οφείλουν να αφήσουν τα παραμύθια και να δώσουν στον δράκο το πραγματικό του όνομα, να δείξουν με το χέρι τους κακούς, να αποκαταστήσουν την αλήθεια, να ξεσαβανώσουν τους νεκρούς και να τους βάλουν μπροστά οδηγούς στη δράση.

 Να ανεμίσει η αλήθεια:

• Οτι ο φασισμός είναι γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.
• Οτι τα πραγματικά αίτια του πολέμου ήταν το μοίρασμα του κόσμου απ΄ τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε σφαίρες επιρροής, αλλά και το τσάκισμα του εργατικού κινήματος.
• Οτι οι κύριοι αιμοδότες και πρωτεργάτες της Εθνικής Αντίστασης ήταν το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΕΠΟΝ – ότι αυτοί ξεσήκωσαν τον κόσμο και αυτοί σήκωσαν το βάρος της αντίστασης.
• Οτι το μεγαλύτερο τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου της εποχής ανήκει στους «απόντες» του αγώνα, καθώς η πλειονότητα από τους πολιτικούς που κυβερνούσαν τη χώρα έφυγαν στην Αίγυπτο ενώ δεν έλειψαν και αυτοί που στελέχωσαν τις τρεις «ελληνικές» κατοχικές κυβερνήσεις των κουίσλιγκ χτυπώντας, μαζί με τους κατακτητές, τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, φορώντας ακόμη και την αποκρουστική κουκούλα του προδότη.
Εξάλλου, από τη Νίκαια της Γαλλίας, όπου είχε μετεγκατασταθεί, ο αστός πολιτικός Ν. Πλαστήρας καλούσε το λαό με επιστολή του να συνεργαστεί με τους κατακτητές: «Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει κυβέρνησις φιλογερμανική, για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)» Να σημειωθεί ότι αυτό το γράμμα στάλθηκε την 21 Απρίλη 1941, κι ενώ οι Γερμανοί είχαν περάσει τη Λάρισα και κατέβαιναν προς την Αθήνα.
Λίγους μήνες πριν, στις 31 Οκτωβρίου 1940 μέσα από τις φυλακές της Κέρκυρας ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γ.Γ. του ΚΚΕ με το γράμμα του προς τον ελληνικό λαό τόνιζε:
«Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ…Ολοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θα ‘ναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της»
Και τότε αίφνης ξαναζωντάνεψαν οι 300 Σπαρτιάτες του Λεωνίδα, οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Ανδρούτσοι, οι Κολοκοτρωναίοι και οι Καραϊσκάκηδες και πιάστηκαν χέρι με χέρι με τους μαυροσκούφηδες του Άρη, με τα παλικάρια της Καισαριανής και της Κοκκινιάς και ενώθηκε ο λαός και οργανώθηκε ο λαός και αγωνίστηκε ο λαός.

74 χρόνια μετά – σήμερα

Από τον καιρό εκείνο, την εποχή των παππούδων και των πατεράδων μας, πέρασαν 74 χρόνια. Σήμερα, δεν κατεβάζουν πια την ελληνική σημαία από την Ακρόπολη, μόνο κάτι απλήρωτους συμβασιούχους του υπουργείου Πολιτισμού ψεκάζουν σαν τα κουνούπια οι δυνάμεις καταστολής, χτυπώντας και σέρνοντάς τους σαν τα σκυλιά. Σήμερα, δεν πουλά κανείς το σπίτι του για ένα τσουβάλι σιτάρι στους μαυραγορίτες, αλλά του το κατάσχει η τράπεζα για λίγα ευρώ. Σήμερα, δεν μας πολεμάν οι Γερμανοί με τανκς και Στούκας, απλώς μας πουλάν τα παλιοσιδερικά τους, έτσι που καταχρεωμένοι δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Σήμερα, δεν κλέβουν τη σοδειά μας, αλλά μας επιβάλλουν πρόστιμα, αν παράγουμε έστω κι ένα κιλό παραπάνω απ΄ το πλαφόν που έχει καθοριστεί στις Βρυξέλλες. Xιλιάδες οι άνεργοι, η βιομηχανία και η μεταποίηση πέφτει σαν τραπουλόχαρτο και οικονομικά τζάκια, αφού ξεζούμισαν τον εργάτη, το μετανάστη, τον ελαστικό τετραωρίτη μεταφέρουν σαν ύαινες που οσμίζονται το αίμα τα εργοστάσιά “τους” στις διπλανές χώρες των ακόμη πιο φτηνών χεριών.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ

Να το καταλάβουμε. Η μια πατρίδα μας ταξιδεύει στα ελβετικά σαλέ, παίρνει μίζες από τις Siemens, αγοράζει κάμερες που φωτογραφίζουν το λαό, έχει εφεύρει δεκάδες τρόπους για να θωρακίζει το «είναι» και το «αντέχειν» της από τον εσωτερικό εχθρό της. Η άλλη πατρίδα τρέχει για το μεροκάματα, ζει με 300 ευρώ, πεθαίνει στην ανεργία και στην αλλότρια εργασία, αναγκάζεται να πληρώνει τις θηλιές των τραπεζών που βλέπουν τα αμύθητα κέρδη τους να αυξάνονται.
Αυτές οι δύο πατρίδες συγκρούονται. Άτυπα και φανερά.. Υπόγεια και στους δρόμους. Άλλοτε δυνατά κι άλλοτε αδύναμα. Αλλά συγκρούονται. Ο ένας κόσμος δεν έχει τίποτε κοινό με τον άλλον. Στη Ρώμη, το χειρότερο μαρτύριο ήταν όταν έδεναν ένα υγιές κορμί με ένα σαπισμένο ώσπου να σαπίσει και αυτό. Οφείλουμε να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο γιατί αν συνηθίσουμε το κακό, θα του μοιάσουμε!
Κι όποιος, χωμένος στις συστάδες των θάμνων που τον περιβάλλουν, χάνει το δάσος από το οπτικό του πεδίο, δεν έχει παρά να υποβληθεί στη βάσανο να κάνει λίγο πίσω ή λίγο μπρος και να δει τα πράγματα όπως έχουν, όπως φτιάχτηκαν κι όπως προοιωνίζονται για αύριο. Δύσκολα πράγματα, αλλά απολύτως αναγκαία.
Αλήθεια δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτε πιο λυτρωτικό στη σημερινή βαρβαρότητα από μια σχολική γιορτή για την 28η Οκτωβρίου!
* Ο Χρήστος Κάτσικας είναι εκπαιδευτικός, Γραμματέας του ΚΕΜΕΤΕ-ΟΛΜΕ και μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου – Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης

Η καθηγητολατρεία και τα δικά μας παιδιά

Του Γιώργου Σαχίνη

Τη Δευτέρα κατατέθηκε το σχέδιο νόμου “Έρευνα, Τεχνολογική Ανάπτυξη και Καινοτομία και άλλες διατάξεις” στη Βουλή. Από το συγκεκριμένο νόμο η ερευνητική κοινότητα ανέμενε πολλά, αναλογιζόμενη ότι ο εν ισχύι νόμος πάει να κλείσει σχεδόν 30 χρόνια ύπαρξης.

Εκείνος ο νόμος σχεδιάστηκε την εποχή που η χώρα ανάρρωνε από παιδικές ασθένειες και χρειαζόταν μια ώθηση, η οποία θα μπορούσε να προέλθει από το συνδυασμό των αθρόων ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων και της επιστροφής επιστημονικού δυναμικού, που θα έπρεπε να “δελεαστεί” και να επιστρέψει παίρνοντας θέσεις καθηγητών. Το σύστημα αυτό δούλεψε αποδοτικά για αρκετά χρόνια, με ικανοποιητικά ερευνητικά και οικονομικά αποτελέσματα.

Φέουδο

Όμως, όπως όλα τα συστήματα που αφήνονται στην τύχη τους χωρίς διαδικασίες αξιολόγησης, έτσι και το συγκεκριμένο κατέληξε ως ένα καλά συγκροτημένο φέουδο υπό τον έλεγχο μικροσυμφερόντων και κλειστές διαδικασίες, με αναμενόμενο επακόλουθο την παρακμή του. Τα δείγματα αυτής της παρακμής είναι αμέτρητα. Καθηγητές που διενεργούν συνέδρια με τους δικούς τους λογαριασμούς, καθηγητές ιατροί που στο όνομα της υγείας λαμβάνουν τα γνωστά σε όλους φακελάκια, καθηγητές σύμβουλοι εταιρειών off shore.

Σε σχέση όμως με αυτά τα φαινόμενα διαφθοράς, υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες ευθύνες, και μάλιστα στο σημαντικότερο πεδίο δράσης του επιστημονικού προσωπικού της χώρας, που είναι εκείνο της Έρευνας και της Καινοτομίας.

Ο νόμος

Τι έχουμε δει λοιπόν τα τελευταία χρόνια στην έρευνα στην Ελλάδα; Ως επί το πλείστον ατομικές επιτυχίες επιστημόνων, υπεραπορροφήσεις ευρωπαϊκών κονδυλίων, επιτροπές που συνεδριάζουν χωρίς να λαμβάνουν καμία ουσιαστική απόφαση και μια Βουλή που σφυρίζει αμέριμνη. Σε αυτό το σκηνικό έρχεται το νέο σχέδιο νόμου, που μετά από 9 μήνες ανασχεδιασμών βγαίνει τελικά στο φως της δημοσιότητας. Και από την πρώτη κιόλας στιγμή βάζει τα πράγματα και τις απαιτήσεις στη σωστή θέση.

Η συνοδευτική έκθεση δημόσιας διαβούλευσης, με το πλήθος σχολίων που πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων, το αναφέρει ορθά-κοφτά: «Το νομοσχέδιο δεν αποτελεί μια ριζοσπαστική πρωτοβουλία. Επιλέχθηκε μια πολιτική που βασίζεται στη διατήρηση των επιτυχημένων υφιστάμενων δομών έρευνας και αφετέρου στον εκσυγχρονισμό τους», διατηρώντας με άλλα λόγια τη συντεχνιακή αντίληψη ότι οι καθηγητές και οι ερευνητές τα έχουν καταφέρει περίφημα και γι’ αυτό πρέπει να συνεχιστεί αυτή η πορεία με ακόμα μεγαλύτερη θέρμη.

Το… μάθημα

Αυτή η θέρμη προς το παρακμασμένο κλειστό σύστημα, που επιβάλλει στρατηγικές σε όφελος προσωπικών και οικονομικών συμφερόντων χωρίς καμία αξιολόγηση, είναι διάχυτη σε όλο το νομοσχέδιο. Τι μας μαθαίνει λοιπόν αυτό; Καταρχήν ότι χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερες επιτροπές καθηγητών και ερευνητών για να πάει ακόμα πιο μπροστά η έρευνα στη χώρα μας.

Συνεπώς, η Εθνική Στρατηγική Έρευνας, Τεχνολογικής Ανάπτυξης για να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει χρειάζεται, εκτός από τα ήδη υπάρχοντα κλειστά όργανα, ένα νέο 15μελές Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας, Τεχνολογικής Ανάπτυξης και Καινοτομίας, δεκατρία νέα επταμελή Περιφερειακά Συμβούλια, μία Σύνοδο Προέδρων, ένα Εθνικό Κατάλογο Κριτών και τέλος μία Συντονιστική Επιτροπή, αφού με τόσες νέες επιτροπές χρειάζεται και κάποιος να συντονίζει το χάος. Δεν πειράζει όμως, καθώς όλοι μας μπορούμε πλέον να αναφωνήσουμε ότι, προκειμένου να προοδεύσουμε και να φτάσουμε χώρες όπως η Φιλανδία, η Εσθονία ή η εξωτική Ζάμπια, καλό είναι να υπάρχουν περισσότερες γνώμες επιστημόνων και ποικιλομορφίες στα όργανα αυτών που συναποφασίζουν. Είναι όμως έτσι;

Δυστυχώς, όχι. Από τα 15 μέλη του Εθνικού Συμβουλίου, τα οποία επιλέγονται από 9 καθηγητές, τα 13 είναι καθηγητές-ερευνητές και μόνο τα δύο μέλη προέρχονται από το λεγόμενο επιχειρηματικό κόσμο, με βιογραφικά όμως που παραπέμπουν πάλι σε ερευνητές. Τα επταμελή Περιφερειακά Συμβούλια, που κρίνονται από επιτροπή καθηγητών «με όρους αριστείας», επανδρώνονται από τρεις καθηγητές, ενώ θέλουν τα υπόλοιπα μέλη να είναι αθροιστικά πολυεπιστήμονες που θα πρέπει να έχουν συμμετάσχει σε ερευνητικά έργα, δηλαδή κυρίως συνεργάτες πανεπιστημιακών και ερευνητών που προσπαθούν να εισέλθουν στο σύστημα.

Πρόεδροι

Η Σύνοδος των Προέδρων επανδρώνεται από τους διευθυντές των ερευνητικών κέντρων και των προέδρων των τεχνολογικών φορέων που είναι και εκείνοι καθηγητές-ερευνητές. Τα Διοικητικά Συμβούλια των ερευνητικών κέντρων αποτελούνται από τον πρόεδρο καθηγητή, τους διευθυντές καθηγητές-ερευνητές των ινστιτούτων και έναν εκπρόσωπο του εργατικού λαού για ξεκάρφωμα.

Τέλος, τα επιστημονικά συμβούλια των ινστιτούτων, τα οποία αποτελούνται από 3 έως 5 μέλη καθηγητές-ερευνητές, είναι οι γνωμοδοτικές “γλάστρες” των διευθυντών, διότι όχι μόνο δεν έχουν ρόλο, αλλά ακόμα και για να διαφωνήσουν με το διευθυντή απαιτούνται τα 3/4 αυτών, δηλαδή όλοι τους. Σε όλα αυτά τα νέα και υπάρχοντα όργανα ακολουθείται η πεπατημένη, που θέλει όλες οι διοικητικές αποφάσεις να μην τυγχάνουν ουσιαστικής αξιολόγησης, διότι είναι στη χώρα μας διαχρονική μόδα να λαμβάνονται αποφάσεις χωρίς έλεγχο. Για σπάσιμο αυτής της μονοτονίας προβλέπεται μια έκθεση ιδεών-πεπραγμένων του διευθυντή ενός ινστιτούτου στο τέλος της πενταετούς θητείας, που ο λόγος ύπαρξής της αναζητείται με amber alert.

Η “καινοτομία”

Σε αυτό το σύστημα όμως δεν αρκεί μόνο η εξουσία. Οι καθηγητές πρέπει να αμείβονται και για το ερευνητικό έργο που προσφέρουν στα Ερευνητικά Κέντρα (με διπλάσιο προφανώς μισθό), το οποίο κατά κάποιο τρόπο είναι λογικό εφόσον προσφέρουν σε αυτά έργο. Εδώ όμως έγκειται η «καινοτομία» σε αυτό το σχέδιο νόμου. Προσφέρεται πλέον μια ανοικτή γκάμα πληρωμών, καθώς νομοθετούνται αμοιβές και από τον ιδιωτικό τομέα και από διεθνείς χρηματοδοτικούς οργανισμούς, οι οποίες δεν εμφανίζονται πουθενά καθώς εξαιρούνται από την υποβολή προς την Ενιαία Αρχή Πληρωμών. Έτσι γίνονται οι σωστές δουλειές.

Πέραν της πενταετίας: Επιμήκυνση θητείας των διευθυντών

Τέλος, στους διευθυντές, πέρα από την πενταετή θέση στην καρέκλα, προσφέρεται η νόμιμη επιμήκυνση της θητείας τους μέσω της πατέντας της αναμονής στη θέση μέχρι του επίσημου διορισμού του επομένου, διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει και χρόνια. Εάν προσθέσουμε και το ότι στις μεταβατικές διατάξεις η διανυθείσα θητεία των υπαρχόντων διευθυντών δε λαμβάνεται υπόψη, τότε θα βρεθούμε να έχουμε διευθυντές με θητείες 15 ή και 20 ετών. Συμπεραίνουμε ότι η κατεύθυνση του γενικού γραμματέα Έρευνας και Τεχνολογίας είναι ότι η καινοτομία στην έρευνα περνά από τη γεροντοκρατία των καθηγητών, με ορατά αποτελέσματα σε όλους τους τομείς της εγχώριας πρωτογενούς παραγωγής.

Καλή ψήφο λοιπόν στην εθνική αντιπροσωπία των 300 βουλευτών και να δούμε ποιοι θα ανοίξουν ουσιαστικά τη συζήτηση αυτή!

Επειδή όμως ερευνητικά ιδρύματα διαθέτουμε αρκετά και τα πλέον αξιόλογα στο νησί μας, οι τοπικοί μας βουλευτές τι θα κάνουν, έχουν πάρει μυρωδιά περί τίνος πρόκειται, ή απλά θα ψηφίσουν;

7 λόγοι που κάθε εταιρεία πρέπει να προσλάβει έναν δάσκαλο

Δάσκαλος: Επάγγελμα ή λειτούργημα; Ευλογούμε τα γένια μας; Διαβάστε κάποια χαρακτηριστικά του καλού δασκάλου που θα τον έκαναν περιζήτητο σε κάθε εταιρεία (αναδημοσίευση από το alfavita.gr, επιμέλεια: Κλειώ Ιωάννου - alfavita.gr)

7 λόγοι που κάθε εταιρεία πρέπει να προσλάβει έναν δάσκαλο

Ο δάσκαλος (και όταν λέμε δάσκαλος χρησιμοποιούμε τη λέξη με την ευρεία παιδαγωγική της εννοια, δηλαδή και ο δάσκαλος και ο καθηγητής), αυτός που αγαπάει τη δουλειά του, που βλέπει το σχολείο του, μπαίνει στην τάξη, κοιτάει τους μαθητές του και λέει "γεννήθηκα γι αυτή τη δουλειά" ή "τυχερός που είμαι που ασκώ αυτό το επάγγελμα" και άλλα παρεμφερή που λένε οι περισσότεροι δάσκαλοι, είναι ο καλύτερος υπάλληλος για κάθε εταιρεία που υπάρχει.
Κάθε βιομηχανία, υπηρεσία, εταιρεία θα έπρεπε να προσλάβει και από έναν δάσκαλο γιατί αυτοί και μόνο αυτοί έχουν τα 7 μαγικά προτερήματα, όπως θα σας τα παρουσιάσουμε παρακάτω.

1.Οι δάσκαλοι είναι δημιουργικές ιδιοφυίες
Δεν είναι και δεν το παίζουν γκουρού. Πρέπει να σκεφτούν και να αποφασίσουν πως θα συμπιέσουν διαφορετικούς στόχους σε ανεπαρκή χρόνο, σε διαφορετική ομάδα εκπαιδευομένων, και αυτό με έναν ευχάριστο τρόπο ενώ ταυτόχρονα πρέπει να παρακολουθούν την πρόοδο, να έχουν το νου τους σε όποια αναπηρία ή διαφορετικότητα για τον άλλον τρόπο διδασκαλίας / μάθησης και ταυτόχρονα να έχουν έτοιμο το μικρό στρατό των εφήβων για να μάθει γράμματα. Επιτυχημένα στελέχη επιχειρήσεων αν έμπαιναν σε τάξη, θα ένιωθαν σα να μπαίνουν σε εμπόλεμη ζώνη και αυτό γιατί η διδασκαλία είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση και απαιτεί τρομερές διεργασίες σκέψης εκ μέρους των δασκάλων.
2.Οι δάσκαλοι δεν έχουν ...ρολόι
Η ημέρα του δασκάλου δεν τελειώνει ποτέ αντίθετα με κάποιες κακόβουλες αντιλήψεις. Οι δάσκαλοι παίρνουν δουλειά στο σπίτι και δεν σταματούν να σχεδιάζουν, να βελτιώνονται και να αναλύουν δεδομένα. Οι καλοί δάσκαλοι έχουν εμμονή με τη βελτίωση.
3.Οι δάσκαλοι είναι μαέστροι των δημοσίων σχέσεων
Αν σας έχει τύχει να δείτε ανθρώπους που να φωνάζουν και να μην μπορούν να συζητήσουν και να είναι ισχυρογνώμονες κ.λπ. κ.λπ. περιμένετε να τους δείτε σε μία συγκέντρωση γονέων. Οι δάσκαλοι τα καταφέρνουν να κουμαντάρουν δυσκολους γονείς, παράλογες προτάσεις και απαιτήσεις ενώ παράλληλα προσπαθούν να διατηρήσουν την ηρεμία στο σχολείο τους. Οι δάσκαλοι επικοινωνούν με διαφορετικές ομάδες ανθρώπων με αποτελεσματικότητα και απευθύνονται σε διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικούς τρόπους.
4.Οι δάσκαλοι είναι οι καλύτεροι πωλητές
Εάν νομίζετε ότι είναι δύσκολο να πείσετε κάποιον να αγοράσει ένα προϊόν ή μία υπηρεσία, προσπαθήστε να πείσετε έναν δωδεκάχρονο παιδί να φτιάξει μία εργασία ή μία ολόκληρη τάξη εφήβων ότι τα μαθηματικά είναι χρήσιμα για τη ζωή τους. Οι δάσκαλοι είναι και ψυχαναλυτές, κατανοούν πως πρέπει να ελιχθούν, πως να απαντήσουν όταν έχουν απέναντί τους μία ομάδα μαθητών. Οι δάσκαλοι προσπαθούν και καταφέρνουν συνήθως να "πωλήσουν" στους μαθητές τις γνώσεις τους και να τους πείσουν ότι έτσι πρέπει να γίνεται.
5.Οι δάσκαλοι είναι ηγέτες
Ενα από τα προτερήματα των δασκάλων είναι ότι μπορούν να "διαχειριστούν άλλους ανθρώπους" (πάντα με την καλή έννοια). Αν μία επιχείρηση νομίζει ότι είναι εύκολο να διαχειριστεί το προσωπικό της, ας το προσπαθήσει σε μία τάξη. Οι μαθητές είναι ακόμη ανώριμοι, τώρα μαθαίνουν, δεν μπορείς να τους απολύσεις, δεν μπορείς να τους πεις ότι θα φύγουν, έχεις ευθύνη για την ακεραιότητά τους και άλλα πολλά πολλά. Πόσοι άλλοι σε εταιρείες μπορούν να διαχειριστούν μία τέτοια ομάδα;
6.Οι δάσκαλοι δεν πανικοβάλονται
Οι δάσκαλοι ξέρουν να χειρίζονται τις κρίσεις, έχουν εμπειρία πως να καθοδηγήσουν μία ομάδα σε μία στιγμή κρίσης, πως να εκκενώσουν το κτίριο. Ξέρουν ότι η δική τους ηρεμία και αυτοπεποίθηση είναι ο συνδετικός κρίκος για όλη την ομάδα που έχουν στην ευθύνη τους. Ποιος δεν θα ήθελε έναν τέτοιο άνθρωπο για να δουλεύει μαζί του;
7.Οι δάσκαλοι ζουν το Mission Impossible καθημερινά
Η δουλειά του δασκάλου συχνά αποδεικνύεται ένα αχάριστο επάγγελμα γιατί δεν έχει την εκτίμηση που του αξίζει και συνήθως δημιουργούνται αδύνατοι στόχοι. Η δουλειά του δασκάλου είναι να βοηθήσει κάθε μαθητή μέσα στην τάξη και να εγγυηθεί ότι όλα θα πάνε καλά και θα υπάρξει καλό αποτέλεσμα. Γνωρίζουν ότι ασκούν ένα δύσκολο επάγγελμα αλλά κάνουν παραπάνω από όσα μπορούν ψυχικά, διανοητικά και συναισθηματικά. Το κάνουν αυτό γιατί αγαπούν τα παιδιά, γιατί πιστεύουν στην αποστολή τους. Αν ανατεθεί μία απίθανη αποστολή σε έναν δάσκαλο ο ίδιος δεν θα νιώσει παράξενα και δεν θα τα χάσει γιατί δεν θα είναι και η πρώτη φορά που του ζητείται κάτι άπιαστο.

Πόσο Τζήμερος είσαι;

Αναδημοσιεύουμε από το aragma.gr για να πάρουμε μια ιδέα πώς διάφοροι του φυράματος Τζήμερου εννοούν την "αξιολόγηση"...

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Το εντοπίσαμε στο σάιτ του φίλου Νίκου Σαραντάκου. Πρόκειται για ανάρτηση που έκανε ο κύριος Θάνος Τζήμερος στο τουίτερ του με αφορμή επιγραφή σε κάποια ΔΟΥ. Ο καλός και μορφωμένος αυτός άνθρωπος – ο Τζήμερος – συμπεριέλαβε και όλα τα αποδεικτικά στοιχεία για να επιβεβαιώσει το ευφυές του σχόλιο.

Ιδού η ανάρτηση του Τζήμερου:

Οπως βλέπετε, ο κύριος Τζήμερος δεν περιορίστηκε να τουιτάρει τη φωτογραφία. Ούτε του ήταν αρκετή η αναφορά του για το ανορθόγραφο της επιγραφής. Προχώρησε και σε σύντομη – πλην βαθιά – πολιτική ανάλυση. Για τους δημόσιους υπαλλήλους. Που το «μητρώο» το γράφουν «μητρόω». Και που δεν θέλουν να αξιολογηθούν.  Γιατί αν αξιολογούνταν τότε θα έπεφταν στα χέρια κάποιου (εγγράμματου) Τζήμερου και θα τους άλλαζε τα φώτα. Για την ακρίβεια θα τους έστελνε στα μητρώα της ανεργίας.

Μέσα στον νεοφιλελευθερισμό του, όμως, ο κύριος Τζήμερος, ζαλισμένος από την ευτυχία και την περηφάνια του που κατάφερε με μια και μόνο φράση του να ξεφτιλίσει αυτούς τους αγράμματους και ανορθόγραφους υπαλλήλους, πέταξε και εκείνο το «κλείνονται». Το οποίο – κατά κακή τύχη του κύριου Τζήμερου – γράφεται με «ι». Ετσι συμβαίνει με τα ρήματα: Δεν «κλείνονται», τα ρήματα «κλίνονται».

Φυσικά αυτά τα λαθάκια συμβαίνουν πότε – πότε. Τα κάνουν ακόμα και εγγράμματοι (και αξιολογημένοι) όπως ο Τζήμερος. Και οπωσδήποτε δεν αποτελούν λόγο για να εξάγει κανείς γενικότερα συμπεράσματα για την μόρφωση ή την καλλιέργεια ή την επαγγελματική επάρκεια εκείνου που τα διαπράττει.

Συμπεράσματα, πάντως, για την βλακεία που κουβαλάει κάποιος όταν τα αξιοποιεί για να βγάλει άχρηστους τους άλλους και για να δικαιώσει την πολιτική των απολύσεων, θα μπορούσαν ίσως να εξαχθούν…

*Πηγή: imerodromos.gr via iskra.gr

Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν, ...μαστορεύουν!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ poexania.wordpress.com

Πριν προχωρήσω στο να κάνω τις σχετικές παρατηρήσεις, δείτε τα 2 βιντεάκια:

 

 

Και τώρα οι παρατηρήσεις:

1. Τα δύο αυτά βίντεο αναπαράγουν επαγγελματικά στερεότυπα για άντρες και γυναίκες. Το αγόρι θα γίνει ο Μπόμπ ο μάστορας και η κοπέλα θα γίνει η σχεδιάστρια μόδας.
2. Τα βίντεο αυτά έρχονται να χρυσώσουν το χάπι, αφού τα παιδιά πλέον δεν θα μπορούν εύκολα να σπουδάζουν σε πανεπιστήμια, το παρουσιάζουν σαν να είναι επιλογή των παιδιών που δεν το κάνουν και όχι καταναγκασμός. "Γιατί να γίνω γιατρός;", "γιατί να γίνω δικηγόρος;". Ε όχι παιδί μου, δεν θα γίνεις γιατρός εσύ ούτε δικηγόρος, άσε να γίνουν τα παιδιά των ευκατάστατων οικογενειών τα οποία μπορούν να αντέξουν το δυσβάσταχτο κόστος των σπουδών σε εποχή κρίσης. Εσείς τα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων να αρκεστείτε σε μια τεχνική σχολή της κακιάς ώρας(που και αυτή συχνά είναι ιδιωτική και χρειάζεται να την πληρώνεις, απλά σου έρχεται πιο φτηνά από το να στείλεις το παιδί σου σε άλλη πόλη να σπουδάσει), στην μαθητεία και στην “δια βίου μάθηση”. Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομα τους, το αν θα γίνεις γιατρός ή δικηγόρος, δεν έχει να κάνει τόσο με το αν σου αρέσει ή με το αν έχεις κλίση, αλλά με το αν αντέχει η οικογένεια σου το δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος που απαιτείται.
3. Και επειδή αναπαράγεται και αυτή η περιβόητη δια βίου μάθηση να πούμε δυο λόγια και για αυτή. Στις μέρες μας δια βίου μάθηση σημαίνει σεμινάρια εξειδίκευσης σε διάφορους τομείς, τα οποία βαραίνουν εκείνον που τα κάνει αν θέλει να φτιάξει ένα ελκυστικό βιογραφικό και να υπάρχουν κάποιες πιθανότητες να βρει εργασία. Σεμινάρια και εξετάσεις τύπου Lower, Acdl, αλλά και σεμιναριακά προγράμματα πανεπιστημίων που για να τα παρακολουθήσεις και να πάρεις κάποιο χαρτί χρειάζεται να πληρώσεις. Η επανειδίκευση αυτή και η παιρετέρω εξειδίκευση, που θα βαραίνει τον ίδιο τον ειδικευόμενο, θα είναι απαραίτητη σε μια αγορά εργασίας που τα υποκείμενα περνούν μεγάλα διαστήματα στην ανεργία, και άρα θα πρέπει να συνεχώς να επενδύουν στον εαυτό τους, να εμπλουτίζουν το βιογραφικό τους. Την επένδυση αυτή δεν θα την καρπώνονται οι ίδιοι αλλά οι εργοδότες τους, οι οποίοι θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε διαφόρων επιπέδων μορφωμένο και ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, το οποίο θα είναι διατεθημένο να εργαστεί για πενταροδεκάρες και χωρίς να του δίδεται καμία εξασφάλιση.
4. Άμα πάρεις μια παλιά ραπτομηχανή και ένα κολλητήρι μπορείς να λύσεις το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειας σου. Θα ράβεις τα ρούχα τους και δεν θα χρειάζεται να ξοδεύουν για να αγοράζουν καινούρια, θα προγραμματίζεις τον εγκέφαλο του αυτοκινήτου, θα φτιάχνεις ολοκληρωμένα κυκλώματα και θα κάνεις μόνος σου την αναβάθμιση του υπολογιστή σου. Στο κάτω κάτω με τέτοια ανεργία όλη μέρα στο σπίτι θα κάθεσαι(αν δεν στο έχει πάρει καμία τράπεζα), κάνε και τίποτα χρήσιμο (τα λέει και ο Τζήμερος)!
5. Τα εξιδανικευμένα παιδιά στα δυο βίντεο είναι τόσο γαμάτα, που δεν χρειάζονται καν την εκπαίδευση. Ο ένας είναι ήδη καταξιωμένος μάστορας και η κοπέλα έχει γεμίσει 7 ντουλάπες ρούχα. Είναι αυτοδημιούργητοι, ξεκίνησαν από το να φτιάχνουν λέγκο και φορέματα σε κούκλες και έγιναν με τον καιρό ξεφτέρια. Σαν και εκείνον που αγόρασε ένα μήλο, και το πούλησε και αγόρασε δυο μήλα, και τα πούλησε και αγόρασε τέσσερα μήλα, κλπ. Γιατί η πενία τέχνας κατεργάζεται(είναι αυτό που λέγανε παλιά υποτιμητικά οι καθηγητές μας στο σχολείο σε όλους εμάς τους κουμπούρες μαθητές “τι τα θες τα γράμματα, μάθε παιδί μου μια τέχνη”).
6. Η δουλειά τους δίνει τόση ικανοποίηση, που θα μπορούσαν να την κάνουν όλη μέρα, και χωρίς χρήματα. Όταν λοιπόν το αφεντικό θα τους δίνει αύριο μεθαύριο 400 ευρώ για να δουλεύουν από ήλιο σε ήλιο, εκείνα θα του φιλάνε και το χέρι, αφού θα τους δίνει την ευκαιρία να κάνουν αυτό που τους αρέσει. Κανονικά θα έπρεπε να τον πληρώνουν κιόλας.

Εννοείται φυσικά πως και τις κλίσεις τους πρέπει να εκμεταλλεύονται αν είναι δυνατόν τα παιδιά, και ούτε όλα μπορούν να γίνουν γιατροί και δικηγόροι. Όμως ποιό είναι το κριτήριο για το τι θα γίνουν τελικά, τι είναι αυτό που καθορίζει τον δρόμο που θα πάρουν; Η κλίση που πιθανόν να έχουν, ή οι αντικειμενικές συνθήκες; Και όταν λέμε αντικειμενικές συνθήκες εννοούμε ότι σε μια Ελλάδα που κοντεύουν οι μισές οικογένειες να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας μάλλον δεν θα καταφέρουν να υποστηρίξουν τις σπουδές των παιδιών τους οι πιο φτωχοί. Δεν θα καταφέρουν να πληρώσουν τα φροντιστήρια, δεν θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα για να στείλουν το παιδί τους να σπουδάσει σε μια άλλη πόλη, δεν θα μπορεί και το παιδί τους με τόσο υψηλή ανεργία να βρει δουλεία ακόμα και αν θέλει, προκειμένου να υποστηρίξει από μόνο του τις σπουδές του. Έτσι το παιδί που θα προέρχεται από φτωχή οικογένεια, και κατά πάσα πιθανότητα ούτε καλοντυμένο και καλοθρεμένο θα είναι, όπως είναι τα παιδιά στο βίντεο, ούτε σε τόσο όμορφο παιδικό δωμάτιο θα ζει και ούτε θα έχει πρόσβαση σε ακριβό εξοπλισμό. Το κριτήριο για το τι θα σπουδάσει ή σε τι θα ειδικευτεί κανείς λοιπόν, δεν έχει να κάνει ούτε με την κλήση του ούτε με το τι του αρέσει(άλλωστε σε νεαρή ηλικία τα περισσότερα παιδιά δεν ξέρουν τι θέλουν), έχει να κάνει με την οικονομική του κατάσταση και την ταξική του θέση.

Και για να μην παρεξηγηθώ…

Προσωπικά, δεν θεωρώ τα τεχνικά η τα εμπειρικά επαγγέλματα κατώτερα από αυτά του δικηγόρου ή του γιατρού, όμως άσχετα με το τι τα θεωρώ εγώ, η ίδια η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε έχει κατεστημένες αντιλήψεις απέναντι στο τι δουλειά κάνει ο καθένας. Άλλο κοινωνικό στάτους απολαμβάνει ο ντελιβεράς, άλλο ο δικηγόρος, άλλες ευκαιρίες έχει στην αγορά εργασίας ο απόφοιτος ανώτατης εκπαίδευση και άλλες εκείνος που έχει τελειώσει μια τεχνική σχολή.

Συνοψίζοντας…

Η φιλοσοφία γύρω από τα δυο αυτά βίντεο, η αστική δηλαδή αντίληψη για την εκπαίδευση  στην περίοδο της κρίσης, αντανακλά την ανάγκη του κεφαλαίου, για φτηνό, ευέλικτο, τσακισμένο, υποταγμένο στην ταξική του θέση, συμβιβασμένο με την δομική ανεργία και με ελάχιστες γενικά απαιτήσεις, εργατικό δυναμικό. Ένα δυναμικό έτοιμο να προσφέρει σε τιμή ευκαιρίας τον ιδρώτα και το αίμα του, για να γίνει λίπασμα στην υπηρεσία της ανάπτυξης, ανάπτυξη δηλαδή καπιταλιστικού τύπου, που σημαίνει εξαθλίωση εξουθένωση και απανθρωπιά, κατά των πολλών αδυνάτων και υπέρ των λίγων δυνα(σ)τών.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Το εκπαιδευτικό κουπόνι έρχεται να σκοτώσει το δημόσιο σχολείο

Αναδημοσιεύουμε από το alfavita.gr

 

Όλα δείχνουν ότι το τελειωτικό χτύπημα στη δημόσια παιδεία θα δοθεί με όπλο το εκπαιδευτικό κουπόνι (School voucher) που συνδυάζεται με την ελεύθερη επιλογή σχολείου από τις οικογένειες των μαθητών. Στο τέλος του κειμένου θα σας πω μία ιστορία που θα μοιάζει με ιστορία συνωμοσίας. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό από τη στιγμή που αναφέρεται σε συνωμότες. Για εκείνους που συνωμοτούν εις βάρος της δωρεάν και δημόσιας παιδείας της χώρας.

Τι είναι το εκπαιδευτικό κουπόνι (voucher)

Το εκπαιδευτικό κουπόνι θα δίνεται στους γονείς κάθε παιδιού και θα αντιστοιχεί στα έξοδα της φοίτησής του για ένα έτος .Οι γονείς θα αναζητούν το καλύτερο σχολείο για το παιδί τους σε μια μεγάλη βάση δεδομένων που θα περιέχει όλα τα στοιχεία των σχολείων της χώρας. Αν επιλέξουν ιδιωτικό σχολείο προφανώς θα πληρώνουν τη διαφορά .Στην αρχή κάθε εκπαιδευτικού έτους ο κάθε διευθυντής σχολείου θα πηγαίνει στην τράπεζα με τα κουπόνια που θα έχει καταφέρει να μαζέψει και θα τα εξαργυρώνει σε χρήματα. Με τα χρήματα αυτά θα πρέπει να καλύψει όλα τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου του (μισθοί εκπαιδευτικών, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, κτιριακή συντήρηση, πετρέλαιο, εξοπλισμός εποπτικών μέσων κ.α). Κοντολογίς το κάθε σχολείο θα έχει το δικό του budget  (ανάλογα με τον αριθμό των εγγραφών) και με αυτό θα πρέπει να  καλύπτει όλα τα λειτουργικά έξοδα για ένα έτος, σα να ήταν μια αυτόνομη επιχείρηση.

Επειδή παρακάτω θα ακούσετε πράγματα εξωφρενικά που θα δυσκολεύεστε να πιστέψετε θέλω να σας πληροφορήσω ότι υπάρχει μεγάλη διεθνής εμπειρία και ότι όμοιες ή παρόμοιες πρακτικές έχουν ήδη εφαρμόσει αρκετές χώρες όπως η Αγγλία,  οι Η.Π.Α., η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, η Σουηδία , η Δανία, η Ολλανδία κ.α. Επίσης αναρωτηθείτε πόσο δύσκολο ήταν πριν από 3-4 χρόνια να πιστέψετε κάποιες φωνές που μίλαγαν για αύξηση ωραρίου, για απολύσεις, για συγχώνευση σχολείων και για μείωση μισθών.

Θεωρία συνομωσίας ή πράξεις συνωμοτών

Ποιες είναι όμως οι αιτίες που η κυβέρνηση φαίνεται ότι μελετά πολύ σοβαρά την εφαρμογή του μοντέλου του εκπαιδευτικού  κουπονιού; Η απάντηση βρίσκεται στην παροιμία «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια»: Από τη μία θα δώσει ένα νέο κτύπημα στο κοινωνικό κράτος (συρρίκνωση δημόσιας παιδείας) και από την άλλη θα ευνοήσει τα ιδιωτικά συμφέροντα και τους αγαπημένους της «σχολάρχες» (δίνοντάς τους κρατική χρηματοδότηση αφού οι γονείς θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν το voucher και στα ιδιωτικά σχολεία).

Α)  ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Το κλειδί της όλης υπόθεσης είναι να μεταφέρει την ευθύνη για το ποια δημόσια σχολεία θα συνεχίσουν να υπάρχουν και ποια θα κλείσουν στους γονείς. Δίνοντας σε εκείνους το δικαίωμα επιλογής σχολείου (χωρίς κανένα πλέον γεωγραφικό όριο που υπήρχε μέχρι σήμερα και που επέτρεπε στα παιδιά να φοιτούν μόνο σε σχολεία της περιοχής κατοικίας τους) ουσιαστικά θα τους βάζει να ψηφίζουν ποια σχολεία είναι καλά (πολλές επιλογές γονέων)  και ποια είναι κακά. Φυσικά τα κακά σχολεία θα λειτουργούν με χαμηλό ετήσιο budget και τελικά θα κλείνουν αφού δεν θα έχουν αρκετούς πελάτες. Ουσιαστικός λοιπόν στόχος είναι το κάθε σχολείο να λειτουργεί σα μια αυτόνομη επιχείρηση που το μέλλον της θα κρίνεται από τις πωλήσεις της (εγγραφές μαθητών). Όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς που θα ανήκουν σε ένα σχολείο που θα αναγκαστεί να κλείσει λόγω χαμηλής ζήτησης από τους γονείς το υπουργείο έχει φροντίσει να πάρει τα μέτρα του. Μέχρι σήμερα αυτοί οι εκπαιδευτικοί χαρακτηρίζονταν «υπεράριθμοι» και το υπουργείο παιδείας ήταν υποχρεωμένο να τους διασφαλίσει νέο σχολείο για να εργαστούν και μάλιστα κατά προτεραιότητα σε σχέση με άλλες χαρακτηρισμένες ομάδες (από μετάθεση, διάθεση ΠΥΣΔΕ-ΠΥΣΠΕ, κλπ). Από εδώ και στο εξής αυτοί οι εκπαιδευτικοί απλά θα απολύονται αφού το υπουργείο παιδείας έχει σκοπό να νομοθετήσει την υπαγωγή των οργανικών θέσεων κατευθείαν στα σχολεία. Ήδη έχει εξαγγείλει ότι μέχρι τις αρχές του Ιουλίου του 2014 θα δοθεί οργανική θέση σε συγκεκριμένο σχολείο, και μάλιστα χωρίς περιορισμό ωρών,  σε όλους τους εκπαιδευτικούς .Ας καταλάβουμε ότι αυτό είναι μόνο το «τυράκι της φάκας».

Βέβαια για να διευκολυνθεί  η εφαρμογή του εκπαιδευτικού  κουπονιού  έχει γίνει μια απίστευτη προετοιμασία από πλευράς του υπουργείου παιδείας. (Αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας, ατομική αξιολόγηση, σύστημα καταγραφής δεδομένων my school, σταθμισμένες εξετάσεις με τη χρήση τράπεζας θεμάτων).

Με τι κριτήρια θα επιλέγουν οι γονείς το σχολείο που επιθυμούν για τα παιδιά τους;

Με βάση και τη διεθνή εμπειρία οι γονείς θα έχουν πρόσβαση σε μια μεγάλη βάση δεδομένων (σε αρκετά κράτη έχει την ονομασία my school) με όλα τα σχολεία της χώρας (δημόσια και ιδιωτικά) που θα περιέχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειάζονται για να κάνουν τη σωστή επιλογή:

1) Στοιχεία για τους εκπαιδευτικούς κάθε σχολείου: Οι εκπαιδευτικοί θα έχουν μετρήσιμα προσόντα αφού θα έχουν περάσει από αξιολόγηση

2) Στοιχεία για τις επιδόσεις των μαθητών: Θα παρέχονται στατιστικά αποτελέσματα από τις επιδόσεις των μαθητών (leaguetables) και φυσικά επειδή πρέπει η κρίση των επιδόσεων να θεωρείται αντικειμενική και αξιόπιστη εδώ κουμπώνει η χρήση της τράπεζας θεμάτων .

3) Στοιχεία για την συνολική εικόνα του σχολείου (εύρυθμη λειτουργία, εξεύρεση περισσότερων οικονομικών πόρων από χορηγούς και  δημοτικούς φορείς, τα project, οι μειονότητες που φοιτούν στο σχολείο, το συνολικό διαθέσιμο budget του σχολείου).Τα στοιχεία αυτά θα καταγράφονται κάθε έτος με τη διαδικασία της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδος (ΑΕΕ).

Β) ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών σχολείων, εδώ και λίγο καιρό, ζητούν επιτακτικά από την κυβέρνηση κρατική χρηματοδότηση μέσω εκπαιδευτικών κουπονιών και φαίνεται ότι κατά πάσα πιθανότητα θα τη λάβουν. Το υπουργείο παιδείας λοιπόν θα δίνει στους γονείς το δικαίωμα να επιλέξουν (με τη χρήση του voucher) και ιδιωτικό σχολείο για το παιδί τους αρκεί να καλύπτουν τη διαφορά στα έξοδα φοίτησης. Φυσικά δεν θα είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση θα προωθήσει κρατική χρηματοδότηση σε ιδιωτικά συμφέροντα (τρανό παράδειγμα οι τράπεζες). Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο θα σώσει οικονομικά πολλούς σχολάρχες που λόγω της κρίσης έχουν τεράστια οικονομικά αδιέξοδα αλλά θα χρησιμοποιήσει την μετατόπιση πολλών παιδιών από τα δημόσια στα ιδιωτικά σχολεία για να ελαττωθεί ο αριθμός των μαθητών που φοιτούν στα δημόσια σχολεία και έτσι αυτά να οδηγούνται στη συγχώνευση ή στο κλείσιμο.

Με ποιες μεθόδους όμως στρώθηκε το έδαφος για την επέλαση των «σχολαρχών» ;

1) Η μελέτη του ΙΟΒΕ 

Όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις προηγείται η λίπανση του εδάφους από μελέτες που αποδεικνύουν  αυτό που συμφέρει τους ενδιαφερόμενους . Στα μέσα του Φλεβάρη του 2014 έλαβε χώρα το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων στην Ελληνοαμερικανική  Ένωση. Ποιό ήταν το βασικό θέμα του συνεδρίου; Το εκπαιδευτικό κουπόνι. Ποιοί άλλοι παραβρέθηκαν εκτός από τους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων; Οι υπουργοί Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλος και  κ. Κεδίκογλου, ο υπουργός Ανάπτυξης κ.Χατζηδάκης και Γενικός Επιθεωρητής ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης κ. Ρακιντζής .

Το  ΙΟΒΕ (Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών) είναι στην ουσία η «δεξαμενή σκέψης του ΣΕΒ (Σύλλογος Ελλήνων Βιομηχάνων)». Μην ξεχνάμε ότι και ο κ. Στουρνάρας  που φέρεται να είναι ο συντάκτης των Μνημονίων, είχε μακρά θητεία στη θέση του Γενικού Διευθυντή του  ΙΟΒΕ. Ποιά ήταν τα βασικά σημεία αυτής της έρευνας η οποία, παρεμπιπτόντως αναφέρω,  διαβάστηκε στο 1o Συνέδριο Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων;

α) Στις 29 χώρες του ΟΟΣΑ οι επιδόσεις των μαθητών των ιδιωτικών σχολείων είναι καλύτερες εκείνων των δημόσιων σχολείων και αυτό οφείλεται στην χρηματοδότηση των γονέων.

β) Σύμφωνα με έκθεση του ΟΟΣΑ (2012)  ανάμεσα σε 29 χώρες-μέλη του, μόνο στην Ελλάδα και σε άλλες 2 χώρες δεν παρέχεται καθόλου κρατική χρηματοδότηση στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Θέτει, λοιπόν, επιτακτικά  το  ζήτημα της χορήγησης δημόσιας χρηματοδότησης στα ιδιωτικά σχολεία, για να μπορούν να φοιτούν μαθητές από όλα τα οικονομικά στρώματα και όχι μόνο από τα υψηλότερα έτσι ώστε να πραγματώνεται πιο ουσιωδώς η ισότητα ευκαιριών.

γ) Ότι πρέπει οι μαθητές να έχουν τη δυνατότητα επιλογής σχολείου: είτε δημόσιου είτε ιδιωτικού, ώστε με αυτό τον τρόπο να βελτιώνεται το εκπαιδευτικό έργο των σχολείων.

2)Η ένταξη των ιδιωτικών εκπαιδευτικών στο υπουργείο εργασίας.

Με την ψήφιση του τελευταίου πολυνομοσχεδίου οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια πλέον δεν υπάγονται στο υπουργείο παιδείας αλλά στο υπουργείο εργασίας .Πέραν από την άρση της εποπτείας του κράτους από τη λειτουργία των ιδιωτικών σχολείων οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί μετατρέπονται πλέον σε απλούς ιδιωτικούς  υπαλλήλους. Έτσι ελευθερώνονται οι απολύσεις (θα ισχύει ότι αφορά τον ιδιωτικό τομέα) και καταργούνται όλες οι συμβάσεις εργασίας και αντικαθίστανται από ατομικές. Είναι εύκολα αντιληπτό ότι με την απειλή της απόλυσης οι εργοδότες θα μπορούν κάθε χρόνο να επιβάλουν νέες συμβάσεις με χειρότερους όρους εργασίας. Τι όμως εξυπηρετεί μια τέτοια ενέργεια;

Δίνει το δικαίωμα στους «σχολάρχες» να μειώσουν τα έξοδά τους ( απόλυση παλαιότερων εκπαιδευτικών και πρόσληψη νέων και φθηνότερων) .Προσωπική μου άποψη είναι ότι με αυτό τον τρόπο οι  «σχολάρχες» μειώνοντας τα λειτουργικά τους έξοδα θα μπορούν να κάνουν καλύτερες τιμές στους γονείς ώστε το voucher να αρκεί και να μην απαιτείται από τους γονείς να καλύψουν καμία διαφορά από τη τσέπη τους. Έτσι με αυτό τον τρόπο οι εγγραφές των ιδιωτικών σχολείων θα εκτιναχθούν. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός στο συνέδριο των Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων που αναφέρθηκε πιο πάνω τονίστηκαν και τα εξής : 5.000 τον χρόνο κοστίζει ένας μαθητής δημοσίου Γυμνασίου στο ελληνικό κράτος. 7000 ευρώ κατά μέσο όρο κοστίζει ο αντίστοιχος μαθητής του ιδιωτικού Γυμνασίου στους γονείς του .Είναι φανερό ότι η διαφορά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλη .Σκεφθείτε λοιπόν τους γονείς που θα έχουν ένα κουπόνι στα χέρια τους και θα μπορούν να επιλέξουν και δημόσιο και ιδιωτικό σχολείο .Τι λέτε ότι θα  επέλεγαν;

3) Η υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και τα κοινωνικά στερεότυπα

Το υπουργείο παιδείας τα τελευταία χρόνια έχει φροντίσει να υποβαθμίσει τη δημόσια παιδεία , να αμαυρώσει την εικόνα των εκπαιδευτικών του δημοσίου και την εικόνα των δημόσιων σχολείων. Από την άλλη το υπουργείο ποντάρει στην αξιοποίηση των κοινωνικών στερεότυπων που επικρατούν : θεωρεί ότι τα μεσαία ή και κατώτερα στρώματα που ψάχνουν απελπισμένα να αναρριχηθούν ταξικά μέσω των παιδιών τους ,θα υποδεχτούν ως «μάννα εξ ουρανού» το εκπαιδευτικό κουπόνι που θα τους δίνει το δικαίωμα να γράψουν το παιδί τους  σε ένα καλό σχολείο της επιλογής τους.

Οι ολέθριες συνέπειες του voucher στις χώρες που εφαρμόστηκε

1)Στις ΗΠΑ και στην Αγγλία αλλά και σε αρκετές άλλες χώρες που εφαρμόστηκε το voucher στην αρχή είχε θετική υποδοχή ,κυρίως από τους γονείς χαμηλών και μεσαίων οικονομικών στρωμάτων που θεωρούσαν ότι το παιδί τους άξιζε ενός καλύτερου σχολείου .Οι στατιστικές όμως μελέτες έδειξαν ότι η αλλαγή σχολείου όχι μόνο δεν προκάλεσε βελτίωση της επίδοσης των παιδιών αλλά σε πολλές περιπτώσεις είχαμε και αισθητή πτώση .Οπότε ο αρχικός ενθουσιασμός των γονέων έχει πλέον μετατραπεί σε πονοκέφαλο.

2)Πάρα πολλά σχολεία που δεν είχαν αρκετή ζήτηση από τους γονείς έκλεισαν και οι εκπαιδευτικοί που εργάζονταν σε αυτά απολύθηκαν.

3)Τα σχολεία μετατράπηκαν σε ανταγωνιστικές επιχειρήσεις όπου έπρεπε να διασφαλίζουν τη φήμη τους για να συνεχίζουν να υπάρχουν αφήνοντας όμως στην άκρη τον ουσιώδη παιδαγωγικό τους ρόλο. Προετοίμαζαν τους μαθητές τους μόνο για τις εξετάσεις και έριχναν το βάρος σε μαθήματα που εξετάζονταν σε εθνικό επίπεδο (μαθηματικά ,γλώσσα) με αποτέλεσμα την πλημμελή εκπαίδευση τους σε όλα τα άλλα μαθήματα.

4)Στους  εκπαιδευτικούς  που έβλεπαν ότι το επαγγελματικό τους μέλλον εξαρτάται από το μέλλον της σχολικής μονάδας (φήμη, επιτυχίες, εγγραφές ) παρατηρήθηκε έξαρση του συνδρόμου της εργασιακής εξουθένωσης ( burn out syndrome),αφού υπερέβαλαν εαυτόν λόγω της ανασφάλειας και αναγκάζονταν να εργάζονται πολλές ώρες εκτός ωραρίου για να προετοιμάσουν τους μαθητές για εξετάσεις , μη παίρνοντας καμία ευχαρίστηση από την διδασκαλία τους.

5)Ενώ στην αρχή όπου εφαρμόστηκε το  voucher κάλυπτε το σύνολο της φοίτησης από ένα σημείο και μετά άρχισαν να μπαίνουν επιπλέον χρεώσεις στους γονείς με νέα «εκπαιδευτικά  προϊόντα» που προσέφερε το σχολείο στους μαθητές και που δεν είχαν συμπεριληφθεί στο αρχικό πακέτο. 

6)Ενώ οι υποστηρικτές του voucher μιλούσαν για πραγμάτωση της ισότητας ευκαιριών στην πραγματικότητα είχαμε μεγάλη όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων στην εκπαίδευση. Δημιουργήθηκε η κατηγορία των ανεπιθύμητων μαθητών που κανένα σχολείο δεν τους ήθελε γιατί θα αμαύρωναν τη φήμη του. Αδύναμοι μαθητές , μαθητές με μαθησιακά προβλήματα , μαθητές με οικογενειακά προβλήματα , παιδιά μεταναστών , ζωηροί μαθητές , παιδιά που ανήκουν σε μειονότητες θεωρήθηκαν προβλήματα του σχολείου και οι διευθυντές φρόντιζαν να απαλλαγούν από αυτούς είτε ελέγχοντας τις εγγραφές τους είτε εκμεταλλευόμενοι τις διατάξεις που ευνοούσαν κάτι τέτοιο.

To voucher είναι όπλο στα χέρια του νεοφιλελευθερισμού

Βασικός υποστηρικτής  του  εκπαιδευτικού  κουπονιού  (School voucher) ήταν ο οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν (θεμελιωτής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οικονομίας)  που ισχυριζόταν ότι  «το εκπαιδευτικό κουπόνι είναι ένα μέσο για να επιτευχθεί η μετάβαση από ένα κρατικό σύστημα σε ένα σύστημα της αγοράς». Η πρώτη που έτρεξε να εφαρμόσει το voucher στη χώρα της ήταν η  Μάργκαρετ Θάτσερ (της Αγγλίας) που ως γνωστόν ήταν φανατική θαυμάστρια του νεοφιλελευθερισμού και πιστή φίλη του Φρίντμαν.

Το voucher στην ουσία μετατρέπει τον γονέα σε καταναλωτή και το σχολείο σε προϊόν. Η εκπαίδευση από κοινωνικό αγαθό που αφορά όλους  μετατρέπεται σε ατομικό αγαθό . Το δημόσιο σχολείο όμως (όπως και όλα τα δημόσια αγαθά) ενισχύει το αίσθημα της λαϊκής ενότητας. Η συνέχειά του είναι συνυφασμένη με την ίδια την διατήρησης της δημοκρατίας.  

Το voucher είναι πολύ επικίνδυνο εργαλείο γιατί είναι ύπουλο και ξεγελάει τους γονείς για τις πραγματικές του προθέσεις. Ο νεοφιλελευθερισμός τους κλείνει το μάτι και τους λέει : « πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας, το παιδί σας αξίζει ένα καλύτερο σχολείο και εσείς αξίζετε ένα καλύτερο μέλλον». Προσπαθεί να τους πείσει ότι όλα γίνονται για το καλό των παιδιών τους. Οι γονείς  δύσκολα μπορούν να καταλάβουν ότι πίσω από όλα κρύβονται συμφέροντα που απλά χρειάζονται τη δική τους συναίνεση για να εξυπηρετηθούν .

Ο καπιταλισμός, με ακόμα άλλον έναν τρόπο, δείχνει το πιο τρομακτικό του πρόσωπο μέσα στα σχολεία που φοιτούν τα παιδιά μας. Στόχος του είναι να ενισχύσει τις ανισότητες ώστε η πλειονότητα των μαθητών να αποθαρρύνεται και να επιλέγει το δρόμο της κατάρτισης και της μαθητείας , αφού το σύστημα αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη από χέρια και όχι από μυαλά. Είναι προφανές ότι η  αντίσταση σε μια τέτοια επέλαση του νεοφιλελευθερισμού  και των συμφερόντων δεν μπορεί παρά να έχει πολιτική διάσταση.

Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός

Το “Φροντιστήριο” ως παγκόσμιο φαινόμενο

Αναδημοσίευση από το e-cynical.blogspot.gr

Αν δεν ήταν οι τριπλές εκλογές, αυτή την περίοδο όλος ο κόσμος κι ο ντουνιάς θα ασχολιόταν με τις εισαγωγικές εξετάσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και ο αέρας θα πλημμύριζε για πολλοστή φορά με τη συνήθη γκρίνια για τα χάλια της δευτεροβάθμιας. Μαζί τα σκάγια θα έπιαναν, ως είθισται και τα πανεπιστήμια, που δεν ανταποκρίνονται, ούτε και ανταμοίβουν τον τεράστιο κόπο που καταβάλουν οι μαθητές για να περάσουν τις πύλες τους: στο τέλος της πορείας, για όσους την αντέξουν, δεν περιμένει παρά η ανεργία. Αν λοιπόν, τα δημόσια γίνονταν ιδιωτικά, ίσως τότε τα πράγματα να ήταν διαφορετικά.

Ο κυριότερος δείκτης που πιστοποιεί στην κοινή συνείδηση την ανεπάρκεια των δημόσιων Γυμνασίων και Λυκείων είναι η πανταχού παρουσία των φροντιστηρίων, η φοίτηση στα οποία αποτελεί και την αναγκαία συνθήκη για τη συμμετοχή στις πανελλήνιες εξετάσεις. Δεν νοείται μαθητής να συμμετάσχει στις εξετάσεις χωρίς να έχει περάσει τα περισσότερα απογεύματα ενός ή και τριών χρόνων στα θρανία τους.

Αυτό είναι εν ολίγοις το κοινό αίσθημα ενός λαού που έχει μάθει να συμπεριφέρεται όχι καλύτερα απ' ό,τι το σκυλί του Παβλώφ. Γιατί αν έκανε τον κόπο να δει και παραπέρα θα διαπίστωνε ότι η εξωσχολική ιδιωτική, συμπληρωματική του δημόσιου σχολείου εκπαίδευση, κοινώς τα “Ιδιαίτερα” και το “Φροντιστήριο” απαντώνται σε όλα τα μέρη του κόσμου, με επιταχυνόμενο μάλιστα ρυθμό, ακόμα και σε εκείνα για τα οποία δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι διαθέτουν ένα άρτιο εκπαιδευτικό σύστημα. Λίγοι για παράδειγμα γνωρίζουν ότι οι πολυπαινεμένοι μαθητές της Ν. Κορέας, οι οποίοι πρωτεύουν σε όλες τις εξετάσεις τύπου PISA κλπ, ξοδεύουν πολύ περισσότερο χρόνο σε ιδιωτικά φροντιστήρια, τα hagwons, απ' οτι στα σχολεία τους, κι απ' οτι όλα τ' άλλα παιδιά του κόσμου, ότι τα φροντιστήρια αποτελούν mega-επιχειρήσεις στις οποίες επενδύουν από την Goldman Sachs ως την Carlyle, και ότι ο πιο διάσημος φροντιστής της χώρας, που κερδίζει περί τα 4 εκατ. δολάρια το χρόνο φτάνει στο σημείο να τεμαχίσει το σώμα σε μετοχές και να το εισάγει στο χρηματιστήριο της Σεούλ για τα περαιτέρω.

Στα διάφορα ταξίδια μου δεν ήταν λίγες οι φορές που ο φακός έτυχε να πιάσει διαφημιστικές αφίσες φροντιστηρίων για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα πανεπιστήμια από την Ιταλία ως τη μακρινή Βολιβία. Το ότι η ζήτηση για πανεπιστημιακή εκπαίδευση αυξάνει με τα χρόνια δεν οφείλεται σε κάποια έκρηξη φιλομάθειας, αλλά στην αυξανόμενη σπάνη των λεγόμενων “καλών” θέσεων εργασίας. Η στόχευση σε ένα περιορισμένο αριθμό εξ αυτών έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του ανταγωνισμού για εκείνες τις πανεπιστημιακές σχολές οι οποίες έχουν και τις μεγαλύτερες πιθανότητες να τις εξασφαλίσουν.

Οι εισαγωγικές εξετάσεις δεν αντανακλούν την ποιότητα κανενός εκπαιδευτικού συστήματος ή σχολείου, καθ΄οτι τα παλούκια μπροστά στο τέρμα μπορούν να μετακινούνται άλλοτε πιο μπροστά κι άλλοτε πιο πίσω ώστε κάθε φορά να σκοράρει ένας συγκεκριμένος αριθμός μαθητών, κάθε φορά και μικρότερος όσον αφορά τις “καλές σχολές”.

Κι όσο οι θέσεις εργασίας που πληρώνουν σπανίζουν, τόσο αυξάνεται ο ανταγωνισμός, και τόσο αυγατίζουν τα φροντιστηρια. Η ανεργία που περιμένει στη γωνιά μια μεγάλη μερίδα αποφοίτων δεν οφείλεται τόσο στις όποιες ανεπάρκειες του εκπαιδευτικού συστήματος, όσο στις στρεβλώσεις της ίδιας της αγοράς εργασίας. Και η εκπαίδευση, όσο άριστη και να είναι, από μόνη της δεν φτιάχνει δουλειές.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο που η βιομηχανία “Φροντιστήριο” γνωρίζει αλματώδη ανάπτυξη σε πολλές χώρες ανά την υφήλιο ανεξαρτήτως μεγέθους και οικονομικής κατάστασης. Σύμφωνα με το Forbes, ο τζίρος στην παραπαιδεία μέχρι το 2018 θα ξεπεράσει τα 102 δις δολάρια παγκοσμίως, με οδηγούς στην κούρσα τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και τις χώρες της Άπω Ανατολής, αλλά πάνω απ' ολες την τρελαμένη Ν. Κορέα, η οποία και καλύπτει το 15% του παγκόσμιου τζίρου. Το ποσό που ξοδεύουν οι Νοτιοκορεάτες γονείς στα ιδιωτικά μαθήματα ξεπερνάει το κόστος της δημόσιας εκπαίδευσης. Το ίδιο συμβαίνει και στην Τουρκία. Η μετάβαση στην οικονομία της αγοράς έχει παρασύρει και Κίνα, Βιετνάμ, ορισμένες Αφρικανικές χώρες, καθώς και τις χώρες του πρώην Σοβιετικού μπλοκ. Στο δε Αζερμπαϊτζάν, τη Γεωργία, την Καμπότζη, την Αίγυπτο και τη Λιβύη το μεγαλύτερο μέρος της σχολικής ύλης έχει ανεπισήμως “πουληθεί” στα φροντιστήρια.

Στη Γαλλία, όπου ο ανταγωνισμός για την εισαγωγή σε κάποια από τις École είναι ανελέητος, η ίδια η κυβέρνηση ενθαρρύνει τα φροντιστήρια με φοροαπαλλαγές επί των διδάκτρων. Ο τζίρος ξεπερνάει το $1δις ετησίως. Το ίδιο και στη Γερμανία. Η Μαλαισία και Σιγκαπούρη επιτρέπουν στους δασκάλους ορισμένες ώρες ιδιωτικής διδασκαλίας. Ενώ, προς το παρόν οι Σκανδιναβικές χώρες είναι εκτός χορού. 

 

Στη Μ. Βρετανία, όπου κι εκεί η ανεργία θερίζει, το 25% των μαθητών κάνει “ιδιαίτερα”. Στο Λονδίνο το 40%. Κάθε οικογένεια ξοδεύει κατά μέσο όρο 2,750 λίρες για κάθε παιδί το χρόνο, ενώ ο συνολικός τζίρος αγγίζει τα 6 δις. Το ωριαίο κόστος βρίσκεται ανάμεσα στις 25 και 40 λίρες. 

 

Στο Ισραήλ, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Σχεδόν, το 50% των μαθητών στο Γυμνάσιο και Λύκειο καταφεύγουν σε “ιδιαίτερα”, με το μέσο κόστος να ανέρχεται στα 5,120 δολάρια. Η αντίστοιχη αγορά εκτιμάται στα 300 εκατ. Και το ωριαίο κόστος κυμαίνεται ανάμεσα στα 25 με 50 δολάρια.

Συγκριτικά, στην Ελλάδα η εν λόγω αγορά αποτιμάται στο 1 δις ευρώ κατ' έτος.

Αξιολόγηση και καθυπόταξη

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι ένα ζήτημα που παραμένει έξω από τον ουσιαστικό δημόσιο διάλογο παρά το γεγονός ότι κινδυνεύει να επιφέρει άμεσες αλλαγές στο κλίμα και στις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των εργαζομένων στο σχολείο.

Παρά τις συνθήκες γενικευμένης κρίσης, δεν είναι δύσκολο για την κρατική εξουσία να μεταθέτει πειστικά τις ευθύνες για τις αποτυχίες στους πολίτες. Το διαίρει και βασίλευε που στοχεύει στον αλληλοσπαραγμό των κοινωνικών ομάδων και, από την άλλη πλευρά, η τάση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού να εξακολουθεί να εναποθέτει τις ελπίδες του στον ισχυρό, διασφαλίζουν την επιτυχία αυτής της στρατηγικής.

Το ίδιο συμβαίνει με τα νομοσχέδια για την αξιολόγηση-αυτοαξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Για μια ακόμη φορά, η Πολιτεία επιδιώκει να αποποιηθεί τις ευθύνες της για τα προβλήματα της παιδείας και να τα φορτώσει στις πλάτες των εργαζομένων. Ουδέποτε επέλεξε τον δρόμο μιας σοβαρής αυτοκριτικής και, ενώ με συνεπή συγκεντρωτισμό φροντίζει να διατηρεί τους εκπαιδευτικούς έξω από τη διαδικασία λήψης κάθε σοβαρής απόφασης αποφεύγοντας συστηματικά τον ουσιαστικό διάλογο και τη σύνθεση ιδεών με τις Ομοσπονδίες τους, προχωρά σταθερά στη στοχοποίησή τους ως κύρια αιτία των δεινών. Έτσι, στρατευμένη σε μια (καθ' υπόδειξη των εταίρων, του Ο.Ο.Σ.Α. κ.λπ.) νεοφιλελεύθερη ανάγνωση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας, επιχειρεί να επιβάλει την αξιολόγηση ως μια αναγκαία, πολλά υποσχόμενη λύση.

Άλλωστε το κλίμα είναι ευνοϊκό. Παρόμοιες αυταρχικές επιλογές δημιουργούν με την ευλογία των Μ.Μ.Ε. καλή εντύπωση στο πολιτικό κοινό της χώρας, εφόσον ερμηνεύονται ως ένδειξη κυβερνητικού σφρίγους. Επίσης, αφού η αξιολόγηση έχει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο νομιμοποιηθεί στην αντίληψη μιας μερίδας των πολιτών, εκτός των άμεσα ενδιαφερομένων, δεν ασχολείται κανείς σοβαρά με το ίδιο το νομοθέτημα.

Εδώ όμως βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα. Ελάχιστοι πολίτες πέρα από τους στενούς εκπαιδευτικούς κύκλους έχουν αντιληφθεί τις συνέπειες της επικείμενης εφαρμογής του. Η εισαγωγή και κυριαρχία των ποσοτικοποιήσεων στο διδακτικό αποτέλεσμα, η υποχρεωτική κατάταξη του 15% των αξιολογούμενων εκπαιδευτικών στην επικίνδυνη κατηγορία των «ελλιπών», οι δυνατότητες σύγκρισης των επιδόσεων των σχολείων με πιθανές συνέπειες στην ήδη προβληματική χρηματοδότησή τους, το κλείσιμο του ματιού στη λογική της αγοράς είναι κάποιες μόνο από τις προβληματικές καινοτομίες-δυνατότητες που εισάγονται. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, η πιο επικίνδυνη πτυχή του αφορά στο ζήτημα των άμεσων αλλαγών που επιφέρει στο κλίμα και στις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των εργαζομένων στο σχολείο, όπου και θα εστιάσω.

Πέρα από την παρακολούθηση της τυπικής άσκησης των υπηρεσιακών καθηκόντων, στην πράξη με το νομοσχέδιο της αξιολόγησης εισάγεται ο διαρκής και σε βάθος έλεγχος των εκπαιδευτικών στην τυφλή, αδιαπραγμάτευτη εφαρμογή των πολιτικών και επιστημονικών επιλογών της κρατικής αυθεντίας για τη στοχοθεσία, το αναλυτικό και ωρολόγιο πρόγραμμα, τα διδακτικά εγχειρίδια, τα εκπαιδευτικά προγράμματα, τις υποδομές κ.λπ. Μάλιστα, για να γίνει αποτελεσματικός αυτός ο έλεγχος, η αξιολόγηση συνδέεται με την καθιέρωση πολλαπλών ατομικών εξαρτήσεων του υπαλλήλου, οι οποίες αφορούν την οικονομική και υπηρεσιακή του εξέλιξη.

Εντούτοις το πρόβλημα δεν σταματά εκεί. Η εξέλιξη δεν εξαρτάται μόνο από τον βαθμό πειθάρχησης, αλλά και από την υποκειμενική κρίση δύο στελεχών-εκπροσώπων του κράτους που, ως ιεραρχικά ανώτεροι, επιστρατεύονται για να υλοποιήσουν τη διαδικασία: του διευθυντή σχολικής μονάδας και του σχολικού συμβούλου. Έτσι, αποκτούν καθοριστική σημασία όχι μόνο οι πολιτικές και επιστημονικές διαφωνίες των εκπαιδευτικών αλλά και οι διαπροσωπικές σχέσεις που ήδη έχουν διαμορφώσει ή θα αναπτύξουν με τους αξιολογητές τους στο σχολικό, συνδικαλιστικό και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Κάθε διαφοροποίηση του υφισταμένου θα έχει κόστος και, όσο πιο συστηματική και συγκρουσιακή είναι αυτή η διαφοροποίηση, τόσο πιο επώδυνη θα γίνεται για τον εκπαιδευτικό. Αντιθέτως, ευνοείται η δημιουργία «αυλής» και η υποτέλεια σε πρόσωπα που, ας μην το ξεχνάμε, θα έχουν ήδη αξιολογηθεί επιτυχώς και επιλεγεί από το ίδιο το κράτος (άρα, αν μη τι άλλο, δεν θα εναντιώνονται ιδεολογικά) και θα έχουν τις προσωπικές τους βλέψεις-φιλοδοξίες για περαιτέρω εξέλιξη. Επιπρόσθετα, η τελική κατάταξη των αξιολογούμενων στις τέσσερις κατηγορίες (με την τελευταία να συνδέεται με την απόλυση) αναμένεται να ενισχύσει τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό, την ευνοιοκρατία, την υποκρισία, την έλλειψη εμπιστοσύνης, τον φατριασμό, τις μυστικές συνεννοήσεις και συναλλαγές.

Είναι εμφανές ότι η πίεση που ασκείται από την εξουσία μέσω της επιβολής της κρατικής-επιστημονικής αυθεντίας και της εγκαθίδρυσης στενής ιεραρχίας για την επιτήρηση αναδιπλασιάζεται και οδηγεί ευθέως στην καθυπόταξη. Όποιες κι αν είναι οι αντιστάσεις, η τάση της ιδεολογικής αναπαραγωγής μέσα από τους κρατικούς μηχανισμούς θα είναι κυρίαρχη. Η δημόσια εκπαίδευση, από τους ελάχιστους εναπομείναντες χώρους στους οποίους μπορούν ακόμη οι εργαζόμενοι να διατηρούν μια σχετική αυτονομία, θα μετατραπεί μακροπρόθεσμα σε ένα πεδίο σταδιακής υποκειμενοποίησης και νεοφιλελεύθερης αναμόρφωσης των αντιλήψεων των εκπαιδευτικών, διαμέσου της αναγκαστικής εφαρμογής των σχετικών διατάξεων, ό,τι εν συντομία η Judith Butler όρισε ως επιτελεστικότητα. Ο κίνδυνος απεμπόλησης των παιδαγωγικών, ατομικών και πολιτικών ελευθεριών των εκπαιδευτικών προκειμένου οι τελευταίοι να διασφαλίσουν την επαγγελματική τους συνέχεια και εξέλιξη είναι φανερός. Θεωρώ, μάλιστα, ότι η εννοιολόγηση του Quentin Skinner για την ελευθερία ως μη εξάρτηση, μη κυριαρχία από κάποιον άλλο, μας βοηθά πολύ στην ακριβή περιγραφή του μέλλοντος της πλειονότητας των εκπαιδευτικών: σε σύντομο διάστημα για τους περισσότερους δεν θα χρειάζεται καν η επιβολή κάποιου εξωτερικού καταναγκασμού. Η απλή εξάρτηση από την προαίρεση του ιεραρχικά ανώτερου αξιολογητή θα είναι αρκετή για να παραιτείται κάποιος από την επιστημονική και πολιτική του ελευθερία.

Εύλογα, λοιπόν, προκύπτουν τα ερωτήματα:

·      Πόση διάθεση για καλά έργα, καινοτομίες και πρωτοβουλίες θα έχουν οι ανελεύθεροι εκπαιδευτικοί;

·      Πώς θα διδάσκουν στους μελλοντικούς πολίτες την κριτική σκέψη, τη δημοκρατία, τον ακτιβισμό, την αλληλεγγύη όντας υποταγμένοι;

·      Είναι συμβατός με την επιστημονική-ερευνητική τους ιδιότητα ο εθισμός στην αδιαμαρτύρητη εκτέλεση καθηκόντων;

Επιπλέον, για να μη μένει ο εκπαιδευτικός με την ψευδαίσθηση ότι δεν παρακολουθείται συνεχώς, πέρα από τις ενδοσχολικές αξιολογήσεις, το υπουργείο εξετάζει το ενδεχόμενο να συμπληρώσει τα όποια κενά επιτήρησης με τις γνωμοδοτήσεις των γονέων και μαθητών για την επίδοση και τη συμπεριφορά του εκπαιδευτικού. Πρόκειται για τη θέσπιση πρόσθετων ελέγχων, ενδεικτικών της υποτιμητικής αντίληψης που έχει το υπουργείο για τους εκπαιδευτικούς, με τους οποίους παραχωρούνται αρμοδιότητες αξιολογητή, εν πολλοίς, στην κοινή γνώμη.

Είναι ευνόητο ότι, αν τελικά θεσπιστούν αυτές οι γνωμοδοτήσεις, οι εκπαιδευτικοί θα αντιμετωπίσουν πρόσθετες δυσχέρειες, αφού παραδίδονται ως βορά στον κάθε λογής κακοπροαίρετο. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα, με την ανάθεση της λογοδοσίας των εκπαιδευτικών και στην κοινωνία, το πιθανότερο είναι ότι οι ομάδες ανθρώπων που θα αποκτήσουν βαρύνοντα λόγο στα σχολικά πράγματα θα είναι οι τοπικές πολιτικές, οικονομικές και θρησκευτικές ελίτ με τις αντίστοιχες ιδεολογίες τους, ως αποτέλεσμα της ισχυρής κοινωνικής επιρροής που διαθέτουν.

Ως εκ τούτου, με πρόφαση την ανάρμοστη συμπεριφορά ελάχιστων εκπαιδευτικών (που έτσι κι αλλιώς παρακολουθούνταν πάντα από προϊσταμένους με τη θεσμική αρμοδιότητα να τους επαναφέρουν στην κανονικότητα), αυτοί που πάλι θα πληγούν είναι οι ριζοσπάστες και κριτικοί εκπαιδευτικοί, εκείνοι που οργανώνουν την κοινωνική δράση και τη διδασκαλία τους αντιδρώντας στις φυσικοποιημένες κρατικές και κοινωνικές νόρμες. Καθώς οι κομφορμιστικές πιέσεις στο σχολείο θα ενισχύονται, οι εκπαιδευτικοί θα συναντούν πολύ περισσότερες δυσκολίες στην προσπάθειά τους να υλοποιήσουν, π.χ., μια κριτική διδασκαλία της σχολικής ιστορίας από τη σκοπιά της πανανθρώπινης χειραφέτησης ή να δώσουν έμφαση σε προγράμματα ενίσχυσης των αδύναμων μαθητών/-τριών.

Έτσι, αντί για τα ξερά θα καούν τα χλωρά. Με την παραχώρηση της δυνατότητας παρέμβασης στις ισχυρές ομάδες μιας κοινωνίας με ατομικιστικά αντανακλαστικά, προσαρμοσμένης σε μεγάλο βαθμό στη λογική της αγοράς και στην αποδοχή της κρατικής αυθεντίας, ο ήδη συντηρητικός ιδεολογικός μηχανισμός της εκπαίδευσης θα γίνει ακόμη συντηρητικότερος, ακόμη λιγότερο δεκτικός στην καινοτομία, στην πρωτοβουλία, σε νέα κοινωνικά αιτήματα. Κρατική νομοθεσία, επίβλεψη αξιολογητών και κοινωνικός κομφορμισμός θα επιτύχουν τον στόχο της υπαγωγής του εκπαιδευτικού και του έργου του στον πανοπτικό έλεγχο, την ίδια στιγμή που δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη άλλοι παράγοντες που το επηρεάζουν (και το επιβαρύνουν) άμεσα, όπως οι ιδιαίτερες συνθήκες της τοπικής κοινωνίας, της τάξης, των σχολικών υποδομών και της προσωπικής κατάστασης του ίδιου, που χειροτερεύει διαρκώς με τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων, την εργασιακή επισφάλεια και τις μειώσεις των αποδοχών.

Όσα αναφέρθηκαν παραπάνω εξηγούν γιατί το Υ.ΠΑΙ.Θ. (που βρίσκει ευήκοα ώτα κυρίως σε όσα στελέχη της εκπαίδευσης δεν επιθυμούν να διακινδυνεύσουν την καριέρα τους) δεν ευτύχησε να δει κανέναν υποστηρικτή του να επιχειρηματολογεί με παρρησία, δημόσια, υπέρ των διατάξεων του συγκεκριμένου νομοσχεδίου. Όσοι υψηλόβαθμοι επιθυμούν την αξιολόγηση, ασκούν μεν (ενίοτε εκφοβιστικά) την επιρροή τους στους υφισταμένους τους υπέρ της (ως μέρος των ειλημμένων καθηκόντων τους;), αποφεύγουν όμως να προβούν σε μια αναλυτική υπεράσπιση των βασικών διατάξεων του νόμου, μάλλον διότι αντιλαμβάνονται ότι θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα.

Συνεπώς, μέσα στην καταιγιστική ροή των αρνητικών γεγονότων της μνημονιακής Ελλάδας, με εξαίρεση τις σθεναρές αντιδράσεις του εκπαιδευτικού συνδικαλιστικού κινήματος και μιας μερίδας πανεπιστημιακών που συμπαραστέκεται μαχητικά, δεν διενεργείται κάποιος δημόσιος διάλογος για την ουσία του νομοθετήματος.

Η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών είναι ένα ζήτημα που παραμένει στην αφάνεια κι έχει εκτοπιστεί από την πολιτική ατζέντα των φιλοκυβερνητικών Μ.Μ.Ε. Έτσι, το Υ.ΠΑΙ.Θ., χωρίς άλλες αντίρροπες κοινωνικές πιέσεις, επιστρατεύοντας μάλιστα -προς επιβεβαίωση της άποψης ότι χαρακτηρίζεται από συνέπεια μέσων και σκοπών- τον αυταρχισμό ενάντια στη δεδηλωμένη αντίθεση της συντριπτικής πλειονότητας των εκπαιδευτικών, προχωρά αταλάντευτο στην εφαρμογή του.