Του Θοδωρή Λαπαναΐτη από την Ελευθεροτυπία 13-11-2014
Η εβδομάδα που πέρασε ήταν άκρως διδακτική για την κατάσταση
του εκπαιδευτικού συστήματος και το ρόλο των επίδοξων σωτήρων του.
Κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος η επιχειρηματολογία όσων τάσσονταν κατά
των μαθητικών και φοιτητικών κινητοποιήσεων και καταλήψεων με το
επιχείρημα ότι θέλουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια ανοιχτά.
Δύο ειδήσεις αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Η πρώτη είδηση είναι
ότι ο υπουργός Παιδείας σκέφτεται να προχωρήσει σε νομοθετική
πρωτοβουλία, με την οποία θα πετάει το μπαλάκι στις πρυτανικές αρχές
προκειμένου οι τελευταίες να προβούν σε μείωση των εισακτέων στα
πανεπιστήμια, διότι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά το σημερινό
αριθμό φοιτητών.
Η δεύτερη είδηση σχετίζεται με τις σκέψεις και τις προθέσεις του
Ανδρέα Λοβέρδου που θέλει να προωθήσει την εθελοντική δουλειά
εκπαιδευτικών, όπου αντί μισθού θα δίνονται… μόρια, επειδή επίσης
οικονομικά δεν υπάρχουν λεφτά για να καλυφθούν 1.100 κενά σε θέσεις
εκπαιδευτικών.
Ολα αυτά συμβαίνουν την ώρα που ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών
και ο υπουργός Παιδείας συμπεριφέρονταν ως σύγχρονοι Ιαβέρηδες, ο μεν
πρώτος απειλώντας τους φοιτητές με μηνύσεις και ο δεύτερος ζητώντας
παρέμβαση της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για να διαπιστώσει αν είναι
«υποκινούμενες» οι μαθητικές καταλήψεις κατά του νέου Λυκείου και της
«Τράπεζας Θεμάτων».
Δεν είναι υποκριτικό να στηρίζεις λογικές και πρακτικές «νόμου και
τάξης» εις βάρος φοιτητών και μαθητών και την ίδια ώρα να σφυρίζεις
αδιάφορα για το γεγονός ότι η κυβέρνηση «κλείνει» το πανεπιστήμιο σε
χιλιάδες νέους που θέλουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε ανώτατο
επίπεδο; Δεν είναι ακόμα πιο οξύμωρο να ψάχνεις κομματικούς υποκινητές
στις μαθητικές καταλήψεις όταν ο ίδιος ο υπουργός με τον πιο αφοπλιστικό
τρόπο λέει ότι η κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος δεν είναι σε θέση να
εγγυηθούν ούτε τη στοιχειώδη δευτεροβάθμια εκπαίδευση γιατί δεν μπορούν
να πληρώσουν τους μισθούς 1.100 δασκάλων που λείπουν από τα σχολεία;
Αν αποδεικνύουν κάτι αυτά τα γεγονότα είναι ένα απλό συμπέρασμα που
συνίσταται στο ότι όσοι θέλουν «νόμο και τάξη» είναι όσοι θέλουν να
υπηρετήσουν μια πολιτική που κλείνει τις πόρτες των δικαιωμάτων και των
ευκαιριών για τη νεολαία. Είτε μη επιτρέποντάς της να σπουδάσει (μείωση
του αριθμού των εισακτέων), είτε παρέχοντάς της απαξιωμένα πτυχία και με
την ανεργία να καραδοκεί. Και τελικά, απ” αυτή την πολιτική η μόνη
πόρτα που μένει ανοιχτή είναι αυτή της μετανάστευσης για τους νέους
επιστήμονες.
Τα συγκεκριμένα περιστατικά στην Παιδεία αποδεικνύουν και κάτι ακόμα:
Είναι πρώτου μεγέθους υποκρισία, είναι φαρισαϊσμός να απαιτείς από τους
νέους και τους εργαζόμενους, από την κοινωνία συνολικά να γίνει πιο
παραγωγική και να στραφεί στην καινοτομία για να γίνει πιο ανταγωνιστική
και την ίδια στιγμή να λες ότι πρέπει να σπουδάζουν λιγότεροι γιατί
«δεν υπάρχουν λεφτά».
Αλήθεια, ποιος κλείνει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια; Οι αγώνες της
νεολαίας, των εκπαιδευτικών και των εργαζομένων στην εκπαίδευση ή η
πολιτική της λιτότητας και της υποχρηματοδότησης της Παιδείας;
